Του Κοκκαλά Ν. Αλεξάνδρου
Θυμάμαι το Πάσχα του 1963 , ήταν ένα ξεχωριστό Πάσχα και θα μου μήνη αξέχαστο, γιατί περιμέναμε τους Συγχωριανούς μας από την Ραφήνα για να γιορτάσουμε μαζί. Είχε προηγηθεί επίσκεψη των Τριγλιανών την πρωτοχρονία και είχε συμφωνηθεί το Πάσχα να έλθουν οι Ραφινιώτες.
Από ότι με έλεγε ο πατέρας μου είχαν μαζευτεί στο καφενείο και κανόνισαν όσοι δεν είχαν συγγενείς στην Τρίγλια να τους φιλοξενήσουν άλλα σπίτια, και έτσι κανόνισαν πόσους θα πάρει κάθε σπίτι και ποιούς .Εκτός από οικογένειες ήλθαν και πολλά νέα παιδιά που ήρθαν εκδρομή ,να γνωρισθούνε και να διασκεδάσουν με την τότε νεολαία τις Τρίγλιας.
Όλο το χωριό ήταν χαρούμενο, η περιφορά του επιταφίου η ανάσταση, και ανήμερα του Πάσχα το γλέντι που ακολούθησε στην πλατεία ήταν το κάτι άλλο. Αυτό που θα μου μήνη αξέχαστο είναι ότι την Μ. Παρασκευή βγήκε σε δημοπρασία το κράτημα του Σταυρού κατά την περιφορά (όποιος έδινε την πιο μεγάλη προσφορά σε οκάδες στάρι το οποίο θα έδινε στα αλώνια στην εκκλησία) Θα κρατούσε και τον σταυρό. Η ίδια διαδικασία γινότανε και ανήμερα τις Αναστάσεως στις 11 η ώρα έβγαινε το λάβαρο τις Αναστάσεως για περιφορά στο Χωριό.
Ο τελάλης (ο ψαράς) φώναζε ποίος θα προσφέρει περισσότερο σιτάρι για το κράτημα του Αναστάσιμου λαβάρου για την περιφορά μέσα στο χωριό το κράτημα και η προσφορά ανάλογα με την συμφωνία μπορούσε να είναι ένας μέχρι το τέλος η και δεύτερος, (σε αυτές τις συμφωνίες καθοριστικό ρόλο έπαιζε ο Φίακας ο Στέλιος επίτροπος της εκκλησίας επί πολλά χρόνια), ακουγόταν πάλι ο τελάλης που έλεγε το όνομα του δεύτερου στην σειρά και έτσι αρκετοί συγχωριανοί κρατούσαν το Αναστάσιμο λάβαρο, το οποίο οι πιστοί το θεωρούσαν καλό για την οικογενειακή τους υγεία αλλά για τα σπαρτά τους και τα ζώα τους.
Επί τις ευχέρειας θα παρακαλούσα τον ιερέα του χωριού και την εκκλησιαστική επιτροπή να αναβιώσουν αν γίνεται αυτά τα έθιμα που έφεραν οι παππούδες μας από την Π. Τρίγλια .
ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
