Ο Ρενάτο Λέκκα σχολίασε με εξαιρετικό τρόπο τη φωτογραφία με τους μαθητές της Πεύκης να προσπαθούν να κάνουν μάθημα με δυο κινητά στηριζόμενα σε δυο κολοκύθες στο καφενείο του χωριού.
Μάλιστα, ο νεαρός δημοσιογράφος έκανε μια αναδρομή στο παρελθόν και θυμήθηκε τα δικά του σχολεία χρόνια στην Ορμύλια Χαλκιδικής.
Διαβάστε το σχόλιο που έκανε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης:
“Μεγάλωσα σε ένα όχι και πολύ μεγάλο χωριό χωρίς να έχουμε ανέσεις και ευκολίες που μπορεί να παρέχει η πόλη σε αυτές τις περιπτώσεις. Πρώτη επαφή με το ίντερνετ είχα στο γυμνάσιο και λίγο καλύτερη στο λύκειο. Ίντερνετ είχαν μερικοί και συνήθως άραζα στο σπίτι του συμμαθητή μου Γιάννη, όπου και διαβάζαμε νέα για τη Ρεάλ. Τίποτα το σπουδαίο αλλά φαινόταν τρομερό αυτό που κάναμε.
Στο λύκειο δεν είχα ίντερνετ και δεν ντρέπομαι να το πω αφού λίγοι είχαν τότε. MB (όχι 3G και αστειότητες. GPRS και άγιος ο Θεός για όσο αντέξει) αλλιώς ίντερνετ καφέ, συνήθως για παράνομο download τραγουδιών ή κανένα παιχνίδι στο facebook. Ναι ήμουν ο τύπος που μπορεί να την έσπαγε σ ‘αυτούς που παίζανε και τους καθυστερούσα το ίντερνετ. Ακόμα και παραγγελίες (CD, ρούχα, EBAY) που κάναμε από το ίντερνετ κάνανε πάνω από 20 μέρες να έρθουν στο χωριό, πληρώναμε δεν ξέρω και εγώ πόσα ευρώ μεταφορικά ενώ δίναμε σημείο συνάντησης με τον διανομέα στο πάρκο του χωριού (αν ήταν ιδιωτική εταιρία), αν ερχόταν μέσω ΕΛΤΑ περνούσαμε κάθε μέρα μετά το σχολείο και ρωτούσαμε: Μήπως ήρθε ένα δέμα; Μήπως ήρθε ένα δέμα στο όνομά μου; Ποια tracking code τώρα;
Η ζωή στο χωριό δεν είναι εύκολη. Για κανέναν. Είτε είσαι νέος, είτε είσαι μεγάλος, πόσο μάλλον μαθητής. Νιώθω περήφανος που μεγάλωσα στην επαρχία και δεν το έχω κρύψει ποτέ άλλωστε και τυχερός παράλληλα γιατί είχα πολύ καλούς δασκάλους και καθηγητές. Εξαιρετικούς πραγματικά. Ακόμα τους θυμάμαι και με θυμούνται αν και σε κάποιους έκανα τη ζωή δύσκολη. Αλητεία.
Ξέρω πώς αν την εποχή που πήγαινα εγώ σχολείο (δεν πάνε τόσα πολλά χρόνια) και είχαμε πανδημία ίσως να ήμασταν συγκεντρωμένοι έτσι όπως ήταν σήμερα οι μαθητές στο χωριό Πεύκη του Πύργου για να παρακολουθήσουμε το μάθημα.
Εκεί που θέλω να καταλήξω φέρνοντας και – ίσως κουράζοντας κάποιους – εικόνες από την δική μου νεαρή ηλικία είναι ότι οι μαθητές αυτοί δεν είναι για λύπηση. Αντιθέτως είναι μαθητές – πρότυπο που ακόμα και όταν το εκπαιδευτικό σύστημα είναι ανεπαρκές και απουσιάζει βρίσκονται εκεί και μέσα από τις μικρές οθόνες των smartphone προσπαθούν να ρουφήξουν ό,τι μπορούν. Γιατί οι εποχές άλλαξαν αλλά σε πολλά μείναμε πίσω.
Ξέρω πολύ καλά ότι θα βρουν το δρόμο τους καλύτερα από πολλούς εκεί έξω που τα βρήκαν όλα έτοιμα (δεν τους κατηγορώ αλλά σ’αυτή τη ζωή δεν ξεκινάμε όλοι από την ίδια αφετηρία και ας έχουμε κάποιοι ψευδαισθήσεις).
Προπάντων, οι μαθητές δεν προσφέρονται για πολιτική εκμετάλλευση. Οφείλει η κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να εξασφαλίσουν στους μαθητές τον αναγκαίο τεχνολογικό εξοπλισμό. Να κινητοποιηθούν άμεσα στο Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης για πιο γρήγορη σύνδεση στο διαδίκτυο για όλους τους μαθητές. Οι αρμόδιοι γνώριζαν από τον Ιούνιο τις ανάγκες σχολικών μονάδων αλλά και μαθητών”.
