Για 4η συνεχόμενη χρονιά πραγματοποιείται στον Όρμο Παναγίας το φεστιβάλ της Ιουλιανής Πανσελήνου.
Σημείωμα του Βασίλη Καρκατσέλη, Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης
Η έκθεση «Ενάλιος Διάπορος» διαβάζεται/είναι σαν μία πρόσκληση για διεύρυνση του αντιληπτικού μας πεδίου.
Ο Γιάννης Χολογγούνης σηκώνει διάφανες κουρτίνες στο πέρασμα, ελπίζοντας να αναρωτηθούμε όχι μόνο για το τι φωτογραφίζει και τι μας παρουσιάζει ο φωτογράφος, αλλά και το γιατί.
Τίποτε δεν είναι μόνο για το εφέ. «Δια γαρ τούτο χαίρουσι τας εικόνας ορώντες, ότι συμβαίνει θεωρούντας μανθάνειν και συλλογίζεσθαι τι έκαστον» έλεγε ο Αριστοτέλης. Χαιρόμαστε να βλέπουμε τέτοιες εικόνες, όχι μόνο για να μαθαίνουμε, αλλά και για να σκεπτόμαστε επ’ αυτών.
Το έργο του είναι μία πρόκληση να επανέλθουμε στην εποχή των επαληθεύσεων ή μήπως των εξερευνήσεων και των ανακαλύψεων(;), να ψάξουμε για αυτό που υφίσταται κάτω από τους καθρέφτες της επιφάνειας, κάτω από ότι έχουμε κι όλας αναγνωρίσει.
Προτεινόμενο όχημα σε αυτό το ταξίδι το νέο υποβρύχιο σώμα μίας σύγχρονης φωτογραφικής μηχανής. Η τεχνολογία σήμερα μας παρέχει τα κατάλληλα εργαλεία για αυτή την απεριόριστη καταβύθιση στο είναι, μας παρέχει δυνατότητες, με ελάχιστο κοστολόγιο, για όποιον ή όποια πραγματικά ενδιαφέρεται να φωτίσει το αθέατο με έναν τρόπο που μόνο η φωτογραφική μηχανή με τον υπέροχο ρεαλισμό της μπορεί.
Στον πραγματικό κόσμο όλα τα αντικείμενα, οι καταστάσεις, οι κοινωνικές σχέσεις, η φύση, ακόμη και η Ιστορία, βρίσκονται εκεί, στο σκοτάδι, περιμένοντας το φωτογράφο τους, αυτόν που θα τα νοηματοδοτήσει εντός του, θα τα φωτίσει κατάλληλα με το φακό του και θα μας τα παρουσιάσει για μία νέα διεύρυνση των οριζόντων, δικών του και δικών μας.
Τα υπόλοιπα είναι δική μας ευθύνη, των θεατών των φωτογραφιών.
Σήματα σε μετάβαση
Η έκθεση αυτή δεν αναφέρεται μόνο στο πως θα μπορούσαμε να «γεμίζουμε» δημιουργικά το χρόνο των διακοπών μας στην υπέροχη Χαλκιδική, που «σαν αυτή, άλλη δεν υπάρχει», όπως λένε τα σχετικά σλόγκαν στα καφενεία ή τις συναθροίσεις φίλων.
Ούτε αναφέρεται (η έκθεση) στο τι πρέπει να κάνουμε όλοι εμείς που αγαπάμε αυτή την περιοχή της Ελληνικής επικράτειας, ώστε να διατηρηθεί αναλλοίωτη, ως πολύτιμο περιβάλλον που προστατεύεται από τους χρήστες του.
Αυτά είναι τα αυτονόητα.
Για εμένα, το σημαντικό είναι η επικαιρότητά της, το πολιτικό της μήνυμα, μέσω αυτού που κι όλας γνωρίζαμε.
Το θέμα της είναι η σταδιακή μετάβαση από τον επάνω κόσμο στον υποβρύχιο, από τον δικό μας στον κόσμο των άλλων, από το Εγώ στο Εμείς και σε δεύτερη φάση στο Αυτοί. Μας παρουσιάζεται μία μικρή εισαγωγή στα τοπία του Αιγαίου και τους κατοίκους του, την πανίδα και την χλωρίδα του, πολύπλοκους υπέροχους μηχανισμούς, που με τον τρόπο τους μας αγκαλιάζουν, υπομένουν την παρουσία μας, ίσως και κραυγάζουν ενάντια στην εισβολή μας.
Εμείς οι πρόσφυγες και μετανάστες των διακοπών είμαστε οι εισβολείς ή οι προσωρινά άλλου τύπου περαστικοί από τον τόπο τους.
«Είμαστε όλοι εν δυνάμει πρόσφυγες» τόνισε ο φιλόσοφος.
Δηλαδή το «προσφυγικό» και με άλλον τρόπο, διατυπωμένο το «σέβομαι και προστατεύω το περιβάλλον ή το άλλο, το έξω από εμάς, το διαφορετικό» σημαίνει «σέβομαι και προστατεύω εμένα».
