Ομιλία με θέμα «ο ρόλος της Εκκλησίας στην εκπαίδευση των Ελλήνων του Πόντου», πραγματοποιήθηκε με κύριο ομιλητή τον Θεοδόση Κυριακίδη, θεολόγο, δρ. νεότερης ιστορίας, την Τετάρτη 27 Μαρτίου στο 2ο Γυμνάσιο Ν. Μουδανιών.
Την εκδήλωση διοργάνωσαν από κοινού  η Περιφερειακή Ένωση Δήμων Κεντρικής Μακεδονίας και ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ποντίων Εκπαιδευτικών, στο πλαίσιο της συνεργασίας για τη διοργάνωση σεμιναρίων για την ιστορία των Ελλήνων του Πόντου, σε πόλεις της Κεντρικής Μακεδονίας.
[metaslider id=66179]
Στο σεμινάριο όπου συμμετείχε ο δήμος Ν. Προποντίδας πήραν μέρος πολλοί εκπαιδευτικοί αλλά και πολίτες που ενδιαφέρονται να γνωρίσουν προσεγγίσεις για την ιστορία του ελληνισμού, που δεν έχουν γραφεί στα σχολικά βιβλία.
Στην εκδήλωση το παρόν έδωσαν οι εκπρόσωποι των ποντιακών φορέων Χαλκιδικής, ενώ χαιρετισμό στην αρχή απηύθυνε ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Αλέξανδρος Υψηλάντης, Μωυσής Μωυσίδης.
 
Η εκπαίδευση στον Πόντο
(ΠΗΓΗ: http://www.pontiakilyra.gr/)
Πριν από το διάταγμα ανεξιθρησκείας, το «Χάττι Χουμαγιούν» (1856), η παιδεία στον Πόντο παρέχεται μόνο από την Εκκλησία και ιδιαίτερα από τα Μοναστήρια Παναγίας Σουμελά, Γ.Περιστερεώτα, Αγ. Ιωάννη Βαζαλώνα, Παναγίας Γουμερά, Αγ. Γεωργίου Χουτουρά, Αγ. Γεωργίου Χαλιναρά, Αγ. Γεωργίου Χάρσερας κλπ. Η παρεχόμενη παιδεία, σ’ αυτό το διάστημα, περιοριζόταν στην ανάγνωση και στη γραφή.
Μετά το «Χάττι Χουμαγιούν», κυρίως μετά το 1880, η παιδεία αρχίζει να παρέχεται σε ειδικά διδακτήρια, στα σχολεία, από ειδικά εκπαιδευμένο προσωπικό, τους δασκάλους. Η παρεχόμενη παιδεία παίρνει πιο ευρύτερο περιεχόμενο. Έτσι, στα 1890 υπήρχαν στον Πόντο γύρω στα 500 σχολεία, με πάνω από 20.000 μαθητές και πάνω από 500 δασκάλους.
Στον 20 αι. η παιδεία γνωρίζει αλματώδη ανάπτυξη στον Πόντο, όπου λειτουργούν σχολεία ακόμη και στα μικρότερα χωριά. στις αρχές ακόμη του αιώνα λειτουργούν περίπου 1.050 σχολαρχεία, αστικές σχολές και δημοτικά σχολεία, δύο γυμνάσια (Τραπεζούντας και Αμισού) και εφτά ημιγυμνάσια (Αργυρούπολης, Κερασούντας, Σουρμένων, Κοτυώρων, Σινώπης, Πάφρας, Ακ Νταγ Μαντέν). Οι μαθητές ανέρχονται σε 70.000 και οι δάσκαλοι σε 1.230.
Γενικά
Οι διαθέσιμες πηγές και η υπάρχουσα βιβλιογραφία έχουν πλήθος αναφορών στις σχέσεις ελλαδικού κράτους και Πόντου κατά τις αρχές του 20υ αιώνα.
Στις σχέσεις αυτές σημαίνουσα θέση έχει, εκτός των άλλων και η έλευση ενός αριθμού Ποντίων μαθητών αποφοίτων σχολείων της πατρίδας τους στην Αθήνα για να σπουδάσουν στο εκεί Πανεπιστήμιο ως υπότροφοι φιλεκπαιδευτικών συλλόγων της Τραπεζούντας και στη συνέχεια να επιστρέψουν εκεί για να στελεχώσουν τα εκεί σχολεία και κυρίως το Φροντιστήριο.
Στους εκπαιδευτικούς κύκλους της Τραπεζούντας, είναι γενικά αποδεκτό ότι η αισθητή έλλειψη αξιόλογων διδασκαλισσών για τα σχολεία, μπορεί να αντιμετωπιστεί με την αποστολή ως υποτρόφων δύο ή τριών “ηθικών και σεμνών” κοριτσιών αποφοίτων του Παρθεναγωγείου Τραπεζούντας – το οποίο υπάγεται όπως και όλα τα υπόλοιπα σχολεία της πόλης στο Φροντιστήριο – στο Αρσάκειο της Αθήνας, ώστε αφού αποφοιτήσουν από εκεί “να επανέλθωσι διδασκάλισσαι διαρκείς και μόνιμοι” υπό την εφορεία των σχολείων της πόλης. Η αποστολή γενικά κοριτσιών στο Αρσάκειο θεωρείται μια πολύ καλή επένδυση για το εκπαιδευτικό σύστημα της πόλης, δεδομένου ότι έτσι θα υπάρξουν καλύτερες και με οικονομικότερους όρους, για την ελληνική κοινότητα, διδασκάλισσες
 

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ