Η ξεχωριστή ιστορία ενός 98χρονου που θεωρεί ότι οι περιουσίες καταστρέφουν ζωές…
Ο Russ Gremel είχε αγοράσει μετοχές μιας εταιρίας, αξίας 1.000 δολαρίων, πριν από 70 ακριβώς χρόνια…αυτά με τα χρόνια πολλαπλασιάστηκαν και έγιναν 2 εκατομμύρια…ένα ποσό που ο ηλικιωμένος κ.Gremel κάτοικος του Σικάγου, το προσφέρει προκειμένου να δημιουργηθεί ένας τόπος για την προστασία της άγριας ζωής!
Όλα ξεκίνησαν όταν ο αδερφός του κ.Russ του είπε ότι «Όλοι οι άνθρωποι θα χρειάζονται πάντα φάρμακα και όλες οι γυναίκες θα χρειάζονται πάντα καλλυντικά», προτείνοντάς του να επενδύσει τις λιγοστές οικονομίες του στη φαρμακοβιομηχανία.
Η πρόταση έμοιαζε λογική, κι έτσι ο Russ βρήκε μια φαρμακευτική της γενέτειράς του και αγόρασε 20 μετοχές της, αξίας 1.000 δολαρίων.
Η φαρμακευτική ήταν η Walgreens, τα πήγε καλά στα 70 αυτά χρόνια και πλέον οι 20 μετοχές του παππού αξίζουν λίγο περισσότερα από 2 εκατ. δολάρια!
Χωρίς να το πολυσκεφτεί, ο 98χρονος Gremel δώρισε προσφάτως τις 27.648 πια μετοχές του στο Illinois Audubon Society, ένα καταφύγιο άγριων ζώων της πόλης, το οποίο αγόρασε μια έκταση 400 στρεμμάτων για να στεγάσει τα ζώα του, δίνοντάς της το όνομά του.
Σωστός ασκητής, ο Gremel ζει στο ίδιο σπιτάκι τα τελευταία 95 χρόνια της ζωής του, το πατρικό του δηλαδή που δεν μπόρεσε να αποχωριστεί ποτέ.
Με τα καταγάλανα μάτια και το αβίαστο χαμόγελό του, ο ηλικιωμένος συνηθίζει να κάθεται στη βεραντούλα του καπνίζοντας την πίπα του και συνομιλώντας με τους γείτονες.
Δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν απέκτησε παιδιά, παραμένοντας πρόσκοπος για περισσότερο από 60 χρόνια της ζωής του. Και βέβαια δεν πόθησε ποτέ ακριβά αυτοκίνητα και πολυτέλειες.
Αυτός έζησε εξάλλου τη Μεγάλη Ύφεση και τον Β’ Παγκόσμιο και συγκατατέθηκε με πιο απλά πράγματα, θεωρώντας πως η ευτυχία κρύβεται στα «μικρά» της ζωής. «Δεν τρώω φανταχτερά φαγητά», λέει χαρακτηριστικά, «αγαπώ το βραστό και το πλιγούρι».
Προσοχή όμως, για τον Gremel το απλό δεν σημαίνει απαραίτητα και βαρετό. Ο βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όργωσε την Αμερική ως έφηβος, πριν αποφοιτήσει από τη Νομική Σχολή του Northwestern University και ασκήσει τη δικηγορία μέχρι τα 45 του, όταν αποφάσισε να συνταξιοδοτηθεί πρόωρα.
Τώρα, στα 98 του, απαλλάχτηκε και από τον βραχνά του κομποδέματός του, θέλοντας να δει πριν πεθάνει τα λεφτά του να πιάνουν τόπο.
Γι’ αυτό και δεν περίμενε να φύγει από τον κόσμο και να ανοίξουν τη διαθήκη του: «Γιατί να μην τους τα δώσω τώρα και να δω την έκταση που θα αγοράσουν;», εξηγεί, «και να έχω τη χαρά να πάω εκεί να τη χαρώ. Γιατί να μην το απολαύσω;».
Ο πρώην πρόσκοπος για το γεγονός ότι δεν μπήκε ποτέ στον πειρασμό να ξοδέψει τα εκατομμύριά του, παραδέχεται πως είναι κομματάκι περίεργο ως απόφαση… Αλλά δεν τα είχε δουλέψει ο ίδιος, κι έτσι ένιωθε πάντα πως δεν του ανήκαν!
