Δύο επικοινωνιακά “κόλπα“, το ένα για να μεταθέσει την ευθύνη και το άλλο για να «μαζέψει τα αμάζευτα» από την Συμφωνία των Πρεσπών αποτελούν τις πλέον διαδεδομένες ανακρίβειες των ημερών. Η μια αφορά το θεσμικό μέρος της ψήφισης της στη Βουλή και η άλλη το υποτιθέμενο πολιτικό όφελος μιας προσβλητικής συμφωνίας. Ο πρώτος μύθος «φωτογραφίζει» ανύπαρκτη ευθύνη της αντιπολίτευσης και ο δεύτερος αβάσιμο εθνικό όφελος. Εξηγούμαι.
Μύθος Πρώτος: Παραίτηση βουλευτών αντιπολίτευσης και διάλυση της Βουλής. Στην περίπτωση αυτή και εφόσον τις κενές έδρες αρνηθούν οι αναπληρωματικοί/επιλαχόντες, τότε διενεργούνται εκλογές για την κάλυψη των συγκεκριμένων εδρών. Στην περίπτωση δε όπου παραιτηθεί το 1/5 των βουλευτών, οι έδρες μένουν κενές γιατί διανύουμε το τελευταίο έτος της κοινοβουλευτικής περιόδου όπως ορίζει το Σύνταγμα. Θυμίζω την περίπτωση Τσοβόλα του 1992 όπου προκηρύχτηκαν εκλογές στην Β’ Αθηνών για να καλυφθεί η έδρα του μετά την δίκη Κοσκωτά.
Μύθος Δεύτερος: Ο ρόλος της Ελλάδας στα Βαλκάνια. Η Ελλάδα έχει το ισχυρότερο διεθνές status σε σχέση με κάθε άλλο κράτος στην περιοχή και ασφαλώς προηγείται σε όλους τους συντελεστές ισχύος συμπεριλαμβανομένης ασφαλώς της στρατιωτικής της δυνατότητας. Είναι η μοναδική χώρα της περιοχής που συμμετέχει στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ, την Ευρωζώνη, το Schengen, το Συμβούλιο της Ευρώπης και κάθε άλλο θεσμό, ενώ ακόμη και σήμερα, μια οκταετία μετά την κρίση, οι οικονομικοί τις δείκτες παραμένουν υψηλότεροι του συνόλου των χωρών της χερσονήσου, πλην Ρουμανίας. Στην περίπτωση της ΠΓΔΜ, παρατηρούμε ότι το φαιδρό ιδεολόγημα του «Μακεδονισμού» και η χρόνια παραχάραξη της ιστορίας δεν εμπόδισε ούτε τους Έλληνες να επενδύσουν στα Σκόπια, ούτε και τους γείτονες να έρθουν για διακοπές ποτέ ως τώρα. Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά η συντριπτική πλειοψηφία του σλαβικού στοιχείου αγνοεί το δημοψήφισμα Ζάεφ, ενώ στην Πατρίδα μας 7 στους 10 Έλληνες είναι σωστά κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Η χώρα μας παραμένει πολιτικός και οικονομικός «φάρος», παράδειγμα κοινωνικής ανάπτυξης για όλα τα υπόλοιπα Βαλκάνια, ενώ συμβάλλει διαχρονικά στην ειρήνη και την σταθερότητα στην περιοχή. Προϋπόθεση για την καλή γειτονία, αποτελεί η αμοιβαία κατανόηση, ο αλληλοσεβασμός και η αναγνώριση της ιστορικής και πολιτιστικής ταυτότητας. Η χώρα μας, που ήταν πάντα στη σωστή πλευρά της ιστορίας, ακρογωνιαίος λίθος της ελευθερίας και σύνορο της δημοκρατίας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη για δεκαετίες, οφείλει στις ιστορικές τις καταβολές και το διεθνές της κεκτημένο να μην κάνει «εκπτώσεις» που δεν της επιτρέπονται. Άλλο συμβιβασμός και άλλο παραίτηση.
