…Χαλκιδική Σιθωνία το σωτήριο έτος 2017…
…οι «Πολίτες», κάτοικοι των χωριών της περιοχής αγωνίζονται για τα πατρογονικά τους εδάφη, διεκδικώντας τα αυτονόητα, το δικαίωμα –δηλαδή- σε μια ελεύθερη ζωή, απέναντι σε Μοναστήρια χρυσόβουλα, χούντες και σύγχρονους αγάδες, που θέλουν να μετατρέψουν το τόπο τους σε σύγχρονο τσιφλίκι -54.000 στρεμμάτων- στην Ελλάδα του «σήμερα…» των μνημονίων… και της στρεβλωμένης ανάπτυξης…
Και αν η γενική εικόνα στην οποία προαναφερθήκαμε ακούγεται εξωπραγματική και μυθώδης, η εικόνα στην ανάλυση των 54.000 στρεμμάτων, μας επαναφέρει σε μια δεινή πραγματικότητα μεσαιωνικού τύπου, όπου η Μονή Ξενοφώντος και ο γνωστός επιχειρηματίας Βαρδινογιάννης διεκδικούν και δηλώνουν ως δική τους περιουσία… τη μισή Σιθωνία –το δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής δηλαδή- χιλιάδες στρέμματα αιγιαλίτιδας πανέμορφης γης, τη καλλιεργούμενη γη δυο χωριών του Αγίου Νικολάου και της Νικήτης, 8 νησιών της Βουρβουρούς –τα 5 κατοικημένα με ιδιοκτησίες-, δασικές περιοχές και εκτάσεις πολλών ιδιωτικών οικισμών που είναι μέσα στην περιοχή.
…και αν όλοι αναρωτιόμαστε για το τι ποιούν οι κάτοικοι και η ευνομούμενη πολιτεία…
…στο εύλογο ερώτημα μας απαντά ο πρόεδρος του Δημοτικού Διαμερίσματος Αγίου Νικολάου του Δήμου Σιθωνίας κος Γιώργος Παρδάλης, ο οποίος μας αναφέρει πως οι αγώνες των κατοίκων ξεκίνησαν το 1974 οπότε και έγινε γνωστή η αγοραπωλησία του τόπου τους, με την πράξη οριστικής μεταβίβασης από την Μονή Ξενοφώντος στην εταιρία «ΣΕΚΑ ΑΕ» συμφερόντων της οικογένειας Βαρδινογιάννη, έναντι ευτελέστατου αντιτίμου.
Από το 1974 μέχρι και σήμερα οι κάτοικοι για σχεδόν 45 χρόνια κάνουν δικαστικούς αγώνες διεκδικώντας τη γη τους
Όπως τονίζει ο κ. Παρδαλης η αγοραπωλησία αυτή είναι ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της περιόδου της χούντας.
Η ιστορία ξεκινάει το 1965 όταν η Mονή Ξενοφώντος υποβάλλει στο υπουργείο Γεωργίας αίτηση αναγνώρισης ιδιοκτησίας μιας έκτασης 53.800 στρ. που ξεκινά από την αρχή της χερσονήσου Σιθωνίας και καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της.
Η προσπάθεια του μοναστηριού να αναγνωρισθεί η εν λόγω έκταση ως δική του, δεν τελεσφορεί.
Το 1969 γίνεται προσύμφωνο μεταξύ της Μονής και της ΣΕΚΑ Α.Ε. (Ομίλου Βαρδινογιάννη) και μεταβιβάζεται η επίδικη έκταση.
Στο κείμενο του προσύμφωνου δίνεται και η δυνατότητα στη ΣΕΚΑ Α.Ε. να ενεργεί αντ’ αυτής! Με λίγα λόγια, αφού η Μονή δεν μπόρεσε να πετύχει την αναγνώριση το 1965, ανέλαβε ο Βαρδινογιάννης να προωθήσει την υπόθεση.
Έτσι, το 1971 επανέρχεται η Μονή με νέα αίτηση προς το Συμβούλιο Ιδιοκτησίας Δημοσίων Δασών (ΣΙΔΔ) προβάλλοντας την ίδια αξίωση.
Τον Απρίλιο του 1973 το Συμβούλιο ιδιοκτησίας δημόσιων δασών παραπέμπει στο δασαρχείο Πολυγύρου την εξέταση του θέματος για την αίτηση που είχε καταθέσει η Μονή Ξενοφώντος για την παραχώρηση της έκτασης ήδη από το 1971.
Το δασαρχείο εκδίδει απόφαση θετική προς τη μονή. Έτσι πολύ σύντομα γίνονται όλες οι διαδικασίες και την 1η Οκτωβρίου 1973, ο Υπουργός Γεωργίας της χούντας υπογράφει απόφαση, με την οποία εκχωρεί στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος 53.000 στρέμματα δασικής έκτασης στην περιοχή της Σιθωνίας Χαλκιδικής, στην βάση ισχυρισμών της Μονής, ότι δήθεν διαθέτει σχετικά βυζαντινά χρυσόβουλα και οθωμανικά έγγραφα.
Μετά από αυτό η Ιερά Μονή Ξενοφώντος προχωρά άμεσα στην πώληση του δημόσιου δάσους, των 8 νησιών και των οικισμών που υπάρχουν στην περιοχή των 54.000 στρεμμάτων, στην εταιρία «ΣΕΚΑ ΑΕ» συμφερόντων της οικογένειας Βαρδινογιάννη, έναντι ευτελέστατου αντιτίμου. Το Νοέμβριο μάλιστα γίνεται και το συμβόλαιο.
Όμως με την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τις αντιδράσεις των κατοίκων της περιοχής η χουντική κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου επαναφέρει το θέμα εκ νέου στο Συμβούλιο ιδιοκτησίας δημοσίων δασών και ακυρώνεται η απόφαση παραχώρησης. Το συμβόλαιο πώλησης λοιπόν προς την εταιρεία ΣΕΚΑ ΑΕ βρίσκεται στον αέρα.
Μετά την πτώση της χούντας το μοναστήρι και η ΣΕΚΑ καταφεύγουν στο ΣτΕ και στο συμβούλιο διαιτησίας δημοσίων δασών.
Και οι δύο φορείς εκδίδουν αρνητική απόφαση για το μοναστήρι και την εταιρεία συμφερόντων Βαρδινογιάννη.
Συγκεκριμένα την απόφαση ακύρωσε δύο φορές το Συμβούλιο της Επικρατείας, με τελευταία την υπ. Αριθμ. 2332 του Δ’ τμήματος του ΣτΕ του 1980, με την οποία το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο αποφαίνεται τελεσίδικα ότι η έκταση ανήκει στο Δημόσιο.
Η παραχώρηση ανακαλείται από το Δημόσιο χωρίς όμως ποτέ μέχρι σήμερα να έχει ακυρωθεί ο τίτλος ιδιοκτησίας της έκτασης αυτής στον Βαρδινογιάννη.
Το μόνο λοιπόν που έμενε ήταν πως το δημόσιο έπρεπε προσφύγει στα διοικητικά δικαστήρια για να ακυρωθεί και το συμβόλαιο. Αυτό όμως δεν έγινε.
Ο κ.Παρδαλης κλείνοντας, τονίζει ότι μετά από όλους αυτούς τους δικαστικούς αγώνες, που κρατάνε 45 χρόνια, φτάσαμε στο σήμερα και ειδικότερα τον Αύγουστο, οπότε και εκδικάζεται στο Εφετείο Θεσσαλονίκης η έφεση που κατέθεσε η οικογένεια Βαρδινογιάννη στην τελευταία πρωτόδικη απόφαση που δικαίωσε του κατοίκους της περιοχής .
