Γράφει ο Γιώργος Ι. Ζωγραφάκης
Μέσα στις τόσες προκλήσεις και ψέματα που ακούμε καθημερινά από τον νεοσουλτάνο Ερντογάν, ακούσαμε και τούτο το μέγα ψέμα: ότι η Τουρκία δεν διέπραξε ποτέ στην ιστορία της σφαγή αμάχων!
Αντίθετα, όπως γνωρίζουν οι πάντες, η ιστορία είναι γεμάτη από σφαγές και εξανδραποδισμούς αμάχων από τα επίσημα στρατεύματα – και όχι μόνο από τους κατά καιρούς ατάκτους που χρησιμοποιούσε η Τουρκία. Οι σφαγές αμάχων ήταν κανόνας και όχι εξαίρεση: Θα παραθέσω παρακάτω τρία αποσπάσματα από επίσημα κείμενα Τούρκων αξιωματούχων:
Α. Όταν ο Μπαϊράμ πασάς, που οδεύει προς τη Ν. Ελλάδα για να καταπνίξει την εκεί επανάσταση, παίρνει εντολή να αντιμετωπίσει πρώτα την επανάσταση της Χαλκιδικής, που έχει ξεκινήσει στις 17 Μαΐου 1821, και προξενεί τελικά τεράστιες καταστροφές, λέει σε έγγραφό του, μεταξύ άλλων: «… Ούτω, …εκκαθαρίζων από των τοιούτων ακαθάρτων στοιχείων και βδελυρών ερπετών (εννοεί τους επαναστάτες)* την περιφέρειαν Θεσσαλονίκης, επέδραμον μετά του γενναίου στρατού μου κατά των περιοχών …, ένθα καταπολεμήσας τους απίστους τούτους, εξώντωσα και απήλειψα από προσώπου γης 42 πόλεις και χωρία αυτών, συνωδά τω ιερώ φετφά, αυτούς μεν τους ιδίους διεπέρασα εν στόματι ρομφαίας, τας γυναίκας και τα τέκνα αυτών εξηνδραπόδισα (δηλ., πούλησα ως δούλους), τα υπάρχοντά των διένειμα μεταξύ των πιστών νικητών, τας εστίας δε αυτών παρέδωσα εις το πυρ και την τέφραν, ώστε ούτε φωνή αλέκτορος να ακούηται πλέον εις αυτάς…»
Ο ΣΤΡΑΤΑΡΧΗΣ ΜΠΑΪΡΑΜ ΠΑΣΑΣ
(Βιβλίο μου «Σαν Παραμύθι 2, σελ. 84-85)
Τι να σχολιάσει κανείς απ’ αυτό το απίστευτο κείμενο!
Β΄ Στην ίδια επανάσταση, ο πασάς της Θεσσαλονίκης Γιουσούφ, ξεσπά εναντίον του άμαχου πληθυσμού της πόλης και των ομήρων που έχει στις φυλακές –μπουντρούμια. Μάρτυρας των θηριωδιών είναι ένας Τούρκος ιεροδίκης (μουλάς), ο Σ. Μ. Χαϊρουλάκ, ο οποίος, αγανακτισμένος με ό,τι είδε και έζησε, έκανε μακρά αναφορά στον Σουλτάνο (ο ίδιος είναι υπό ευνοϊκή μετάθεση, προοριζόμενος για την Πόλη). Στην μακροσκελή και πολύ περιγραφική αναφορά του, γράφει μεταξύ άλλων: «…Κι από εκείνη τη νύκτα (μόλις δηλαδή πληροφορήθηκε την επανάσταση στη Χαλκιδική) άρχισε το κακό. Η Θεσσαλονίκη …μεταβλήθηκε σε ένα απέραντο σφαγείο. Ο μουτεσελίμης Γιουσούφ Βέης, θέλοντας να εκδικηθεί τους ξεσηκωμένους Ρωμιούς, διέταξε τους χαφιέδες του να γυρνούν στους δρόμους της πόλης και να σκοτώνουν αλύπητα κάθε άπιστο που θα συναντούσαν. Έτσι και έγινε. Κάθε μέρα και κάθε νύκτα δεν ακούς τίποτε άλλο στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, παρά φωνές, κλάματα, βογγυσμούς. …δεν σέβονταν μικρά παιδιά και έγγυες γυναίκες. Τι δεν είδαν τα μάτια μου, τι δεν αντίκρυσαν. …Τους φέραν δεμένους, και τότε ράγισε η καρδιά μου βλέποντας τον μακάρ εφέντη (εννοεί τον χριστιανό Μητροπολίτη), με τ΄ άσπρα γένια και τα μακριά μαλλιά του ακατάστατα, να παραδίδεται στα χέρια του «μπασί μποζούκ» και να κομματιάζεται στη μεγάλη πλατεία του Καπανιού. Ενός άλλου γέροντα σεβάσμιου, του παπα-Γιάννη… του κόψαν τα πόδια και τα χέρια. Κι έπειτα, κρατώντας τα κομμένα χέρια του, με τα δάκτυλά του του βγάλαν τα μάτια του…». Και παρακάτω: «… Μα δεν είναι μόνον αυτά. Οι άπιστοι, φοβισμένοι και τρομαγμένοι, κρύφτηκαν στον Μητροπολιτικό ναό ελπίζοντας να σωθούν. Όμως οι δικοί μας δεν δώσαν σημασία στην εκκλησία, σπάσαν τις πόρτες και μπήκαν μέσα. Όσους δεν σφάξανε εκεί, τους δέσανε δυο δυο και τους μετάφεραν στο Καπάνι, όπου τους σφάξανε και μάζεψαν τα κεφάλια τους για να τα δώσουν δώρο στον Γιουσούφ Βέη…». (βιβλίο μου, «Το Κρητικό και το Μακεδονικό Ζήτημα», σελ. 230-231)
Γ’ Στην επανάσταση στη Νάουσα (Μάρτιος –Απρίλιος 1822), ο πασάς της Θεσσαλονίκης Μεχμέτ Εμίν (Αβδούλ Αβούδ), μετά την κατάπνιξη στο αίμα της επανάστασης, στέλνει επίσης επίσημο έγγραφο, όπου περιγράφει και υπερηφανεύεται για τις καταστροφές του. Λέει, μεταξύ άλλων: «…Ούτοι, υπερβαίνοντες τας δύο χιλιάδας, εθανατώθησαν πάντες, είτε διελθόντες δια στόματος μαχαίρας, είτε σταλέντες εις την κόλασιν δι΄ απαγχονισμού, τα τέκνα και οι σύζυγοι αυτών εξηνδραπονδίσθησαν, αι παριουσίαι αυτών εδημεύθησαν και παρεδόθησαν εις το πυρ, συμπληρωθείσης ούτω της νίκης και εκτελεσθείσης της αυτοκρατορικής επιθυμίας» (αυτά δηλαδή ήταν επίσημη –αυτοκρατορική – επιθυμία και εντολή) (βιβλίο μου «Το Κρητικό και το Μακεδονικό Ζήτημα», σελ. 35)
Γενικά η ιστορία είναι γεμάτη από θηριωδίες, όχι μόνο των ατάκτων Τούρκων και του όχλου, αλλά και του επίσημου τουρκικού κράτους, ιδιαίτερα σε περιόδους επαναστάσεων. Σφαγές και ολοκαυτώματα γεμίζουν τις ιστορικές σελίδες. Άλλωστε, επίσημη πρακτική του τουρκικού κράτους, μετά την κατάληψη κάποιας πόλης ή περιοχής, ήταν να δίνεται στους στρατιώτες το ελεύθερο, για τρεις ημέρες, να λεηλατούν την περιοχή και να αρπάζουν ό,τι εύρισκαν, να σκοτώνουν και να βιάζουν, αλλά και να εξανδραποδίζουν (να αρπάζουν δηλαδή και να πουλούν σε σκλαβοπάζαρα) όποιον εύρισκαν, ιδιαίτερα νεαρά παιδιά και όμορφα κορίτσια. Στην Κρήτη βέβαια ξέρουμε πως, σε κάθε επανάσταση, ξεσπούσαν στις πόλεις και στις περιοχές που έλεγχε η τουρκική εξουσία φοβερές σφαγές αμάχων, οι περίφημοι αμπερντέδες, που βύθιζαν στο πένθος και στον όλεθρο το χριστιανικό στοιχείο.
Γνωρίζω πως αυτά που αναφέρω ακούγονται σήμερα ως παρωχημένα και δεν είχα προσωπικά καμιά διάθεση να ανατρέξω σ’ αυτά, όμως να ΄ρχεται σήμερα ο νεοσουλτάνος και να λέει πως «ποτέ στην ιστορία της η Τουρκία δεν διέπραξε σφαγές αμάχων», αυτό είναι μια ακόμη προκλητική παραποίηση της ιστορίας, την οποία δε μπορούμε να ακούμε αδιαμαρτύρητα και χωρίς απάντηση.
……………………………………………….
*Οι εχθροί των Τούρκων είναι άπιστοι κατ΄αρχήν, αλλά και βδελυρά ερπετά κλπ και βέβαια οι Κούρδοι είναι όλοι τρομοκράτες…
