Σαν σήμερα 16/8/1974 ο συντοπίτης μας Λοχαγός (ΠΖ) Σταμπουλής Βασίλης έπεσε ηρωικά μαχόμενος με τους άνδρες του ,
Κατά την εκκένωση του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, μετά την διαταγή απαγκίστρωσης και ενώ αυτό καταλαμβάνονταν από τους υπεράριθμους και πάνοπλους Τούρκους που διείσδυσαν με άρματα και πεζικό από παντού.
Το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, εκείνη την ημέρα έγινε οι νέες Θερμοπύλες για την Ελληνική ιστορία ,όπου λίγοι Έλληνες στρατιώτες προδομένοι από όλους ,πολέμησαν γενναία ως εσχάτων ενάντια στους πολλούς Τούρκους…
ας έρθουμε λίγο πιο κοντά στην μέρα εκείνη…μέσα από τα μάτια ενός παιδιού…
με την αναδημοσίευση του κείμενου της
κας Στέλλα Τσιάλα ανηψιάς του αείμνηστου Ήρωα, από την Κασσάνδρα Χαλκιδικης…,
“16 Αυγούστου 1974
Ήμουν σχεδόν δέκα χρονών. Η είδηση έφτασε σαν θύελλα στο σπίτι μας. Έπεσε η ΕΛΔΥΚ! Ο Λάκης μας χάθηκε!!!
“Λοχαγός Βασίλειος Σταμπουλής: αγνοούμενος”
Η αγωνία και σύντομα ο θρήνος, ακατανόητα για την παιδική ψυχή μου… Η γιαγιά μοιρολογούσε μερόνυχτα ολόκληρα. Η μάνα μου κλείνονταν σε σκοτεινό δωμάτιο αμίλητη κι απρόσιτη…
Στην αρχή ψίθυροι και μισόλογα… Είναι η γυναίκα του στην Κύπρο… τον ψάχνει! Εικοσιπέντε χρονών κοπέλα, τι θα κάνει μόνη της εκεί! Η κορούλα τους είναι ασφαλής στην Αθήνα…Θεέ μου κάνε το θαύμα σου! Αγωνία, πόνος,τάματα, προσευχές, προετοιμασίες για αναζήτηση στην Κύπρο, τηλεφωνήματα…Και λίγο αργότερα…Τον βρήκαν…Τον αναγνώρισε η Βέρα..Θα πάμε κι εμείς…όσοι μπορούμε…στη μάνα του μη λέτε ακόμη τίποτα…ελπίζει…
Αχ Λάκη μας! Τριανταδυό χρονών παλικάρι! Να σταθούμε στη νύφη μας, είναι τόσο νέα…πόσο κρίμα…το κοριτσάκι τους ορφάνεψε…τ’ ανίψι μας… είναι μόλις τριών χρονών…
Αδιανόητο…το μικρότερο αδέρφι της μάνας μου…ο λατρεμένος μου θείος Λάκης, ο άνθρωπος που με βάφτισε, που έγινα παράνυφος στο γάμο του και τον καμάρωνα με την κατάλευκη στολή και το σπαθί του…
Σώπα, μην κλαις, έλεγε ο πατέρας μου, είναι ήρωας, είμαστε περήφανοι, σώπα!
Τσακισμένο καράβι η οικογένεια! Αμέτρητα τα πώς και τα γιατί! Μπορούσε να ήταν κοντά μας…Είχε πάρει μετάθεση…Έπρεπε να είχε φύγει…Γιατί αποφάσισε να μείνει με δική του ευθύνη; Μπορούσε να είχε σωθεί…Γιατί γύρισε πίσω; Νοιάζονταν για τους στρατιώτες του…Δε θα άφηνε ούτε έναν ξωπίσω του…Έτσι πρέπει να κάνουν οι άξιοι αξιωματικοί!
Ψυχραιμία, έλεγε ο πατέρας, είναι πόλεμος, έτσι γίνεται στον πόλεμο! Ήταν γενναίος και τίμιος, το ξέρουμε καλά αυτό! Σφίξτε τα δόντια και το κεφάλι ψηλά! Να τον υποδεχτούμε! Μας τον φέρνουν με τιμητικό άγημα!
Ολονυχτία στο εκκλησάκι του Άη Θανάση…Ολόξανθη μαυροφορεμένη ψιλόλιγνη φιγούρα η γυναίκα του! Κλείνω τα μάτια και βλέπω την τελευταία τους εικόνα που είχα στο μυαλό μου απ’ το προηγούμενο καλοκαίρι. Ένα νεαρό ζευγάρι, ερωτευμένοι και γεμάτοι ζωή, να περπατάνε χέρι χέρι στην ακρογιαλιά. Αχ θεία Βέρα! Πώς τσάκισες έτσι σε λίγους μήνες!!!
Οι αδερφές του, εκεί, με βουβό θρήνο στο πλάι…Ο αδερφός του, εκεί, με σφιγμένο στόμα…Η μάνα του ένα μαύρο κουβάρι εκεί στο πάτωμα της εκκλησιάς αγκαλιάζοντας το ξύλινο σεντούκι σκεπασμένο με την ελληνική σημαία, να μουρμουράει μοιρολόγια…
Έλπιζε πως θα ξανάβλεπε το στερνοπαίδι της να περνάει το κατώφλι του σπιτιού της με κείνο το λαμπερό χαμόγελο και τα χέρια απλωμένα να τη σφιχταγκαλιάσει…μα τώρα της το φέραν οι φαντάροι σ’ αυτό το ξύλινο κουτί για να τον αγκαλιάσει η πατρική του γη…
Την επόμενη το χωριό μας τον υποδέχθηκε με τιμές! Η τελετή έγινε στην κεντρική εκκλησία και εκφωνήθηκαν επικήδειοι. Η ταφή έγινε στο μνημείο που στήθηκε προς τιμήν του. . Με εντολή του τότε Δημάρχου Κασσάνδρειας Ιωάννη Σμυρλή τα σχολεία έκαναν παρέλαση μπροστά απ’ το μνημείο του.
Κι έπειτα…άρχισαν να κυλούν τα χρόνια…κι η γυναίκα του έπρεπε να συνεχίσει, να μεγαλώσει το βλαστάρι τους, όπως κάποτε ονειρεύονταν μαζί…Η μάνα του κι η μικρότερη αδερφή του σβήσαν χρόνια αργότερα με τ’ όνομά του στα χείλη…
Ο αδερφός του πάντοτε παρών σε εκδηλώσεις μνήμης που γίνονται προς τιμήν του, για να μην τον ξεχάσουν, για να τον τιμούν, για να ξέρουν…
Κι η μεγαλύτερη αδερφή του, η μάνα μου, κατάκοιτη πλέον και με άνοια, να κοιτάζει και σήμερα τη φωτογραφία του απέναντι απ’ το κρεβάτι της και μες στο χάσιμό της να λέει: ο Λάκης μας…είναι το παιδί μου… Τόσο πολύ τον αγαπούσε…
Πόνεσε σαν να έχασε παιδί κι όχι αδερφό…
Ο δρόμος που περνά μπροστά απ’ το πατρικό του σπίτι πήρε τ’ όνομά του: Οδός Λοχαγού Βασιλείου Σταμπουλή!
Δώσανε τ’ όνομά του σε στρατόπεδο στη Λευκωσία!
Μεγάλωσα, διάβασα, έψαξα, προσπαθώντας να μάθω τα πώς και τα γιατί που οδήγησαν στο χαμό του, που βασάνιζαν για χρόνια την οικογένειά μου… «Κύπρος 1974! Δεν νικηθήκαμε, προδοθήκαμε!»…
Δεν ξέρω αν θέλω να μάθω περισσότερα!!! Τόσες ψυχές αδικοχαμένες, τόσα σπίτια βυθισμένα στο πένθος…
Κι ακόμα κλαίω, ακόμα θρηνώ, και κάθε φορά ακούω τη φωνή του πατέρα μου να μου λέει:
Σώπα, μην κλαις! Να είσαι περήφανη! Είναι ΗΡΩΑΣ!!!”
Ο διοικητής του ΤΑΞΧΟΣ Π.ΣΤΑΥΡΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ δηλώνει:
“Ηταν μεγάλη η στενοχώρια μου όταν έμαθα ότι σκοτώθηκε ο Σταμπουλής. Λεβέντης. Τρεις μέρες ήταν δίπλα μου, πολέμησε δίπλα μου…. Κατηγορώ τον εαυτό μου που χάθηκε. Γιατί τον διεταξα να φύγει πριν από εμένα…. Επρεπε να τον κρατησω μαζί μου. Να φύγουμε μαζί όπως πολεμήσαμε μαζί…. Λεβέντης !!! Παλληκάρι !!! Το ίδιο και η σύζυγός του. Κρίμα να χάνονται τέτοιοι άνδρες”
Φωτογραφία του Κωνσταντίνος Δημητριάδης.
