Το ημερολόγιο έδειχνε 24 Σεπτεμβρίου του 2017 όταν η Teodora Balabanova θα έχανε τη ζωή της στο μέρος που αγαπούσε περισσότερο, τη θάλασσα.
Ρεπορτάζ: Ευφροσύνη Καζεπίδου
Η Teodora Balabanova και ο Mihail Balabanov, ζευγάρι για 21 χρόνια, λάτρεις της θάλασσας και των καταδύσεων, βρέθηκαν στην Χαλκιδική που τόσο αγάπησαν και το 2009 αποφάσισαν να ανοίξουν ένα κέντρο καταδύσεων, το Atlantis Diving Center, στη Νικήτη.
Εκεί έδωσαν σάρκα και οστά στο όνειρό τους και έζησαν ευτυχισμένοι, πραγματοποιώντας μαθήματα και προπονήσεις με στόχο να σπάσουν το φράγμα των 203 μέτρων για την κατάδυση ζευγαριού, αλλά και το ρεκόρ βαθύτερης κατάδυσης για γυναίκα στα 221 μέτρα, στον Τορωναίο κόλπο, μεταξύ Κασσάνδρας και Σιθωνίας.
Η κατάδυση θα διαρκούσε 5 ώρες και 50 λεπτά, με τις 5μιση ώρες να αφορούν αποκλειστικά την -απαραίτητη για τους δύτες- αποσυμπίεση.
Μολονότι το ζευγάρι των δυτών κατάφερε να σπάσει και τα δύο ρεκόρ, η Teodora δεν επέστρεψε ζωντανή στην επιφάνεια της θάλασσας, καθώς η ταχεία ανάδυσή της δεν της επέτρεψε την απαιτούμενη αποσυμπίεση του σώματός της.
Η Teodora δεν αντιδρά
«Στον γυρισμό πίσω στην επιφάνεια της θάλασσας, η Θεοδώρα έπαθε πιθανόν καρδιακή προσβολή. Δεν ξέρουμε ακριβώς», σημειώνει αρχικά ο Mihail Balabanov, υπογραμμίζοντας πως προετοιμάστηκαν για χρόνια για αυτή την προσπάθεια, πραγματοποιώντας προπονήσεις μεταξύ των 100 και των 233 μέτρων.
«Συνέβη μόλις 42 μέτρα πριν την επιφάνεια. Ήμασταν κάτω και ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε προς τα πάνω. Όλα ήταν καλά. Έγινε μέσα σε δευτερόλεπτα. Δεν απαντούσε, δεν αντιδρούσε. Ο βοηθός δύτης ήρθε, αλλά εκείνη είχε ήδη σταματήσει να αναπνέει. Ξέραμε πως δεν μπορούσε να επανέλθει. Αν δεν κάνεις το στάδιο της αποσυμπίεσης δεν μπορείς να επιβιώσεις», συνεχίζει.
Ο Mihal νοσηλεύτηκε για μέρες στο νοσοκομείο, καθώς κατά τη διάρκεια της ανάδυσης υπέστη ρήξη τυμπάνου.
«Δεν μπορούσα να αντέξω την πίεση ανεβαίνοντας γιατί έκλαιγα. Η γυναίκα μου πέθαινε μπροστά στα μάτια μου. Η μύτη μου ήταν γεμάτη. Ανεβαίνοντας στην επιφάνεια έσπασα το τύμπανό μου», σημειώνει σχετικά.
Το «μυστικό» της Teodora
Όμως η σορός της Teodora επιφύλασσε ένα μυστικό, κάτι που και η ίδια δεν γνώριζε και αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια της ιατροδικαστικής εξέτασης στη Σόφια.
«Η Teodora είχε καρκίνο στο συκώτι. Στη νεκροψία μάθαμε ότι έπασχε από επιθετικής μορφής καρκίνο. Ο καθηγητής στη Σόφια μου είπε ότι της είχαν απομείνει 2 μήνες ζωής. Κανένας δεν το ήξερε. Ούτε η ίδια. Αυτός ο καρκίνος ήταν πολύ δύσκολο να εντοπιστεί. Είχαμε κάνει ιατρικές εξετάσεις δύο μήνες πριν την κατάδυση, αλλά ήταν ανέφικτο να τον εντοπίσουμε. Υποθέτουμε πως αυτό έπαιξε ρόλο στο πώς πέθανε. Όλα πήγαιναν καλά. Δύο μέρες πριν μετά την προπόνηση στα 203 μέτρα, ήταν στην ταβέρνα. Οι περισσότεροι μετά από τέτοιες καταδύσεις βρίσκονται στο νοσοκομείο, όχι στην ταβέρνα. Είχαμε τόσες διακρίσεις, μια τεράστια ομάδα, προπονούμασταν σωστά. Όλα πήγαιναν καλά, πριν από εκείνα τα τελευταία 40 μέτρα», αναφέρει ο Mihail.
Όπως επισημαίνει, ίσως ήταν καλύτερα που έφυγε έτσι, μέσα στη θάλασσα, κάνοντας αυτό που αγαπούσε, τις καταδύσεις. «Για μένα ήταν πολύ δύσκολο. Πάντα θα είναι. Ακόμα την αγαπώ. Έχω παντρευτεί ξανά, αλλά ακόμη την αγαπώ», λέει.
«Θέλω ο κόσμος να μην την ξεχάσει»
Μετά το θάνατό της ο Mihail πέταξε τις στάχτες της αγαπημένης του Teodora στη θαλάσσια περιοχή του νησιού Κέλυφος, όπου κάθε χρόνο στις 24 Σεπτεμβρίου πραγματοποιούνται μαθήματα κατάδυσης στη μνήμη της.
Ερωτηθείς για το πώς αποφάσισε να συνεχίσει μόνος του αυτό που έχτισαν και αγάπησαν τόσο ως ζευγάρι, ο Mihail απαντά: «Αυτό ήταν το όνειρο μας. Αγαπάμε την Ελλάδα, τη Νικήτη, τη Χαλκιδική. Είχαμε φτιάξει τη σχολή και έπρεπε να συνεχίσει. Ήταν δύσκολο να συνεχίσω. Όλα τη θύμιζαν. Την αγαπώ πολύ».
«Απλώς θέλω ο κόσμος να μην την ξεχάσει. Ήταν μία γενναία γυναίκα. Ζύγιζε 46 κιλά και ο εξοπλισμός που κουβαλούσε στις καταδύσεις ήταν 163 κιλά. Έκανε απίστευτα πράγματα και πρέπει όλοι να τη θυμόμαστε. Στην Ελλάδα έσπασε το ρεκόρ. Ήταν μία μικροσκοπική γυναίκα. Δεν πρέπει να την ξεχάσουμε. Έκανε κάτι γενναίο. Οι καταδύσεις, η προστασία της θάλασσας. Έκανε τη Νικήτη διάσημη στη Βουλγαρία. Τώρα χιλιάδες Βούλγαροι έρχονται εδώ εξαιτίας μας», καταλήγει ο Mihail.
