Συνεχίζοντας το δεύτερο μέρος του αφιερώματος «Όταν δούλευα στα Μεταλλεία» παρουσιάζουμε ανθρώπους και τις ιστορίες τους μέσα από τη δουλειά τους στα μεταλλεία Κασσάνδρας, και αφού πλέον έχουν συνταξιοδοτηθεί.
Ο κ. Γιώργος Παπαδημητράκης από το Στρατώνι δούλεψε στα μεταλλεία από το 1964. Ήταν συντηρητής στο εργοστάσιο της Ολυμπιάδας κι όπως λέει, εργοδότες του υπήρξαν όλες οι εταιρείες που πέρασαν από τον τόπο του. Ο ίδιος διετέλεσε και πρόεδρος της κοινότητας Στρατωνίου, ως αυτόνομης κοινότητας προ Καποδίστρια, για 12 χρόνια κι έπειτα με τον Καποδίστρια για μια 4ετία ακόμη. Η Α.Ε.Ε.Χ.Π.&Λ και ο Μποδοσάκης Αθανασιάδης είχαν το πιο κοινωνικό προφίλ από όλες τις εταιρείες που πέρασαν από τα Μεταλλεία, σύμφωνα με τον ίδιο. «Όταν δολοφονήθηκε από τη 17 Νοέμβρη πήρε ο κατήφορος και την Α.Ε.Ε.Χ.Π.&Λ. Βέβαια τότε είχαμε άλλου είδους προβλήματα. Η κατάσταση με το περιβάλλον ήταν πιο ανεξέλεγκτη. Τώρα η διαχείριση των αποβλήτων γίνεται καλύτερα. Ωστόσο, δούλευαν στα μεταλλεία άτομα από όλη την περιοχή κι ακόμη από περιοχές όπως η Ξάνθη, από όπου υπήρχε εργατικό δυναμικό για τις γαλαρίες», αναφέρει ο κ. Παπαδημητράκης κρίνοντας σκόπιμο να επαναλάβει ότι η ζωή ήταν πιο ήρεμη τότε.
Ο κ. Βασίλης Στρούνης, επίσης από το Στρατώνι ξεκίνησε να δουλεύει στα μεταλλεία το1982 και συνταξιοδοτήθηκε το 2016. Η δουλειά των εργαζόμενων στα μεταλλεία ήταν μονόδρομος όταν ξεκίνησε κι ο ίδιος. «Οι μισθοί ήταν διπλάσιοι από το δημόσιο και ήταν ευτύχημα να δουλεύεις στον τόπο σου, σε μια δουλειά που απείχε 10 λεπτά από το σπίτι σου», μας λέει ο κ. Στρούνης. Και ο ίδιος έζησε τρεις διαφορετικές ιδιοκτησίες στα μεταλλεία, με επεισόδια και περιστατικά, που τους οδήγησαν στην αβεβαιότητα όταν έκλεισαν τα μεταλλεία με την αποχώρηση της TVX και αναγκάστηκαν όλοι να αναζητήσουν άλλη απασχόληση.
Μέχρι και σήμερα ο κ. Στρούνης διατηρεί σχέσεις με πρώην συναδέλφους του. Η σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ τους ήταν αναπόφευκτη. Και ως επιστάτης ο ίδιος, συχνά είχε τον ρόλο του εξομολογητή και ψυχαναλυτή, όπως μας λέει χαριτολογώντας. Ωστόσο, δύο φορές στη διάρκεια του εργασιακού του βίου, τα χαμόγελα αντικαταστάθηκαν από δάκρυα όταν λόγω εργατικού ατυχήματος έχασε, αρχικά τον φίλο του, και μερικά χρόνια μετά τον αδερφό του. «Η εταιρεία κινήθηκε άμεσα για την οικογένεια και για τα παιδιά του εκλιπόντος με αποζημιώσεις και όλα τα προβλεπόμενα και πολλά άλλα», σημειώνει για την πρώτη περίπτωση του φίλου του ο κ. Στρούνης.
Κάθε εργαζόμενος των μεταλλείων έχει μια ιστορία να διηγηθεί. Κάθε ένας έχει αφήσει κομμάτι του εαυτού του σε στοές, εργοστάσια, βουνά και εργοτάξια. Η επόμενη γενιά με τη σειρά της θα τα διηγείται στους μεθεπόμενους, όπως κάνουν σήμερα οι παλαιοί και ρίχνουν φως σε άγνωστες παραμέτρους του τί εστί Μεταλλωρύχος.
#μεταλλεία #χαλκιδική Χαλκιδική ,κοινωνία,οικονομία
