Μια αγαπημένη κατηγορία των βραβείων Όσκαρ, για τους λάτρεις του παγκόσμιου και δη του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, είναι αυτή της καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Θα βρούμε μέσα στα χρόνια πολλά διαμάντια, που για πολλούς θα έπρεπε να διαγωνίζονται στις κανονικές κατηγορίες των βραβείων, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα.
Ας σκεφτούμε ότι τα Όσκαρ είναι αμερικανικά βραβεία, στα οποία κονταροχτυπιούνται συνήθως οι μεγάλες παραγωγές του Χόλιγουντ, χωρίς να σημαίνει βέβαια ότι δεν βλέπουμε λόγω εμπορικότητας και κάποια πολύ σπουδαία έργα. Φέτος, σε αυτήν την κατηγορία οι φήμες θέλουν να κερδίζει η πρώτη υποψηφιότητα του Λιβάνου, δεδομένης και της επίκαιρης θεματολογίας της, αν και η πορεία της στα διεθνή φεστιβάλ δεν ήταν το ίδιο λαμπρή με των υπολοίπων υποψηφίων.
Έχοντας υπόψη αυτό, κάποιες άλλες φωνές μιλάνε για τη ρωσική “Loveless”. Ίδωμεν.
Λίβανος. The Insult, σε σκηνοθεσία Ziad Doueiri.
Ιστορία: Ένας μηχανικός, ο Yasser, που είναι Παλαιστίνιος πρόσφυγας, αναλαμβάνει εργασίες σε μια πολυκατοικία που μένουν Λιβανέζοι χριστιανοί, όπως είναι ο Tony και η έγκυος γυναίκα του.
Η μεταξύ τους σχέση πυροδοτείται λόγω αμοιβαίων προσβολών που οδηγούν την κατάσταση στα άκρα. Αυτή είναι η πρώτη υποψηφιότητα για τον Λίβανο και μετράει έως τώρα 4 διακρίσεις.
Ρωσία. Loveless, σε σκηνοθεσία Andrey Zvyagintsev.
Ιστορία: Μετά από ένα δύσκολο διαζύγιο, η Zhenya και ο Boris έχουν ήδη προχωρήσει τη ζωή τους με νέους συντρόφους, έχοντας αφήσει ως εκκρεμότητα την πώληση του διαμερίσματός τους στη Μόσχα και το θέμα της επιμέλειας του 12χρονου γιου τους.
Όταν ξαφνικά το παραμελημένο παιδί τους εξαφανίζεται, το πρώην ζευγάρι πρέπει να ενώσει πάλι τις δυνάμεις του για να το βρει. Η ταινία έφυγε από τις Κάννες με το βραβείο Κριτικής Επιτροπής, ενώ είναι η μόνο υποψήφια και σε Χρυσές Σφαίρες και σε BAFTA, μετρώντας ήδη 16 νίκες σε διάφορα φεστιβάλ.
Η 16η υποψηφιότητα της χώρας με 4 βραβεία ήδη στην ιστορία της: η 7η υποψηφιότητα ως Ρωσία (από το 1992), και οι άλλες 9 ως Σοβιετική Ένωση (τότε κέρδισε τα 3 από τα 4 Όσκαρ).
Ουγγαρία. On Body and Soul (Η ψυχή και το σώμα), σε σκηνοθεσία Ildikó Enyedi.
Ιστορία: Ο Endre, οικονομικός διευθυντής ενός σφαγείου στη Βουδαπέστη, ενδιαφέρεται για τη Μαρία, νέα επιθεωρήτρια ελέγχου ποιότητας.
Η παγωμένη συμπεριφορά της όμως δυσκολεύει την κατάσταση, αν και η ίδια μοιράζεται το ίδιο ενδιαφέρον. Όταν μαθαίνουν ότι βλέπουν τα ίδια όνειρα κάθε βράδυ, δοκιμάζουν να ζήσουν μια πραγματική σχέση.
Η Ουγγαρία μετράει την 10η υποψηφιότητά της στα Όσκαρ -με μία ταινία που έχει κερδίσει τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου και άλλα 8 βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ- και όλοι θυμόμαστε την επιτυχία της, πριν δύο χρόνια, όταν έπαιρνε το αγαλματίδιο με την ταινία Son Of Saul (2015).
Σουηδία, The Square, σε σκηνοθεσία Ruben Östlund.
Ιστορία: Ο εικαστικός επιμελητής Christian που εργάζεται σε ένα κορυφαίο μουσείο σύγχρονης τέχνης προετοιμάζεται για τα εγκαίνια του φιλόδοξου project «Το τετράγωνο» που σχετίζεται με τον αλτρουισμό. Σύντομα, ο πρωταγωνιστής μας θα έχει να αντιμετωπίσει περισσότερα από όσα αντέχει, με την κλοπή του πορτοφολιού και του κινητού του να τον παρασύρουν σε εξελίξεις με αναπάντεχες συνέπειες.
Ο σουηδικός κινηματογράφος είναι από τους αγαπημένους μας και από ό,τι φαίνεται και των κριτικών στην Αμερική, αν σκεφτούμε ότι μετράει φέτος 16 υποψηφιότητες και έχει κερδίσει ήδη 3 Όσκαρ.
Έχοντας κερδίσει φέτος τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών και άλλα 20 βραβεία, είναι και αυτή μια πολύ δυνατή συμμετοχή.
Χιλή. Una Mujer Fantástica (A fantastic woman), σε σκηνοθεσία Sebastián Lelio.
Ιστορία: Μια ερωτική ιστορία αγάπης μεταξύ της εικοσάρας Μαρίνα -που εργάζεται ως σερβιτόρα και τραγουδίστρια- και του πολύ μεγαλύτερού της Ορλάντο.
Όταν ξαφνικά ο αγαπημένος της θα πεθάνει, η Μαρίνα που είναι τρανσέξουαλ, θα πρέπει να αντιμετωπίσει πέρα από τη θλίψη της, επιπλέον την εχθρότητα και την απόρριψη της οικογένειάς του αλλά και τη διάκριση των Αρχών.
Αυτή είναι η δεύτερη υποψηφιότητα της Χιλής στα Όσκαρ που έχει ήδη συγκεντρώσει 14 βραβεία (μεταξύ των οποίων στα Γκόγια, στο Σαν Σεμπαστιάν αλλά και στο Φεστιβάλ Βερολίνου).Η πρώτη ήταν το 2012 με την ταινία “Νo”.
Πηγή: www.lifo.gr
