Δεκάδες είναι οι οικογένειες Ουκρανών που έχουν καταφτάσει στη Χαλκιδική, την οποία γνωρίζουν είτε μέσω συγγενών και φίλων, είτε επειδή κάποτε έκαναν εδώ τις διακοπές τους. Αρκετοί Ουκρανοί μάλιστα έχουν παραθεριστική οικία στο νομό. Είναι άνθρωποι νοικοκύρηδες, με τις δουλειές τους και τις οικογένειές τους, τα παιδιά και τα σχολεία, την ιστορία και παράδοση του τόπου τους.
Η έναρξη του πολέμου τους ξάφνιασε. Πήραν άρον άρον λίγα υπάρχοντα στο αμάξι τους κι έφυγαν από την πατρίδα τους για να γλιτώσουν. Οι ιστορίες που μπορούν να ειπωθούν για τις λίγες μέρες που βίωσαν τη φρίκη του πολέμου είναι πολλές. Περισσότερες σελίδες όμως, γράφονται από τα συναισθήματα που βιώνουν τώρα, που είναι μακριά από το σπίτι τους και τα αγαπημένα πρόσωπα.
Σε χωριό της Χαλκιδικής φιλοξενούνται δύο οικογένειες. Η μια έχει πέντε μέλη. Γιαγιά με κόρες, εγγονή και δισέγγονη. Ταξίδεψαν τρεις μέρες από το Κίεβο, μέσω Ρουμανίας και Βουλγαρίας, μέχρι να φτάσουν στη Χαλκιδική όπου υπήρχε γνωστή της νεαρής κόρης από το Πανεπιστήμιο. Τώρα φιλοξενούνται σε σπίτι που τους παραχωρήθηκε από κάτοικο του χωριού. Τους δόθηκαν τα βασικά, τρόφιμα, ρούχα, είδη υγιεινής. Το μικρότερο κοριτσάκι είναι τριών ετών. Υπήρχαν λοιπόν πολλές ανάγκες για να καλυφθούν. Και καλύπτονται καθημερινά. Για τη νεαρή κοπέλα, σύζυγος και πατέρας έμειναν πίσω να πολεμήσουν…
«Τα drone στο Κίεβο δεν βγάζουν φωτογραφίες, ούτε τραβούν βίντεο. Χειρίζονται ρουκέτες. Τις έβλεπαν να σκάνε δίπλα τους. Πώς να μείνουν εκεί. Σε ένα αυτοκίνητο μπήκαν πέντε γυναίκες, με όσα ρούχα και προσωπικά αντικείμενα μπόρεσαν να χωρέσουν, κι έφυγαν για Ελλάδα»
Η κυρία που τους φιλοξενεί λέει πως θα συνεχίσει να το κάνει για όσο καιρό χρειάζεται. Πρέπει όμως να βρεθεί εργασία. Οι γυναίκες είναι περήφανες. Δεν επιδιώκουν συνεχώς να ζητάνε για τα προς το ζην.
«Είδα μια μέρα το κοριτσάκι με δάκρυα στα μάτια. Ρώτησα τί συνέβη και μου απάντησαν δείχνοντας το κινητό «father». Είχε προηγηθεί βιντεοκλήση με τον μπαμπά της. Της λείπει…», εξιστορεί η γυναίκα.
#Χαλκιδική #Ουκρανία #Πόλεμος
