Το “Ποτάμι” της Συκιάς δεν είναι απλώς ένα γεωγραφικό σημείο. Είναι ένας τόπος γεμάτος αναμνήσεις, εικόνες και φωνές από το παρελθόν. Εκεί, δίπλα στα ήρεμα νερά που χαράζουν τη διαδρομή τους προς τη θάλασσα, οι γυναίκες του χωριού έδιναν άλλοτε ραντεβού για μια ιεροτελεστία της καθημερινότητας – το πλύσιμο.
Με ειδικά ξύλα, τους κόπανους, χτυπούσαν τα χαλιά και τις φλοκάτες πάνω στις μεγάλες πέτρες, απομακρύνοντας τη σκόνη του χρόνου και της χρήσης. Τα γέλια, οι κουβέντες, οι φωνές τους μπλέκονταν με τον ήχο του νερού, ενώ τα παιδιά έτρεχαν γύρω τους, βρέχοντας τα πόδια τους και χαίροντας τη δροσιά του ποταμού.
Το μέρος κρατά ακόμα τη δύναμή του. Όποιος περπατά εκεί σούρουπο, μπορεί να νιώσει την αύρα της μνήμης, σαν να ψιθυρίζουν ακόμα οι γυναίκες μυστικά καλά κρυμμένα. Το “Ποτάμι” δεν είναι μόνο ένα φυσικό τοπίο· είναι ένας ζωντανός μάρτυρας του χθες, ένας υγρός καμβάς που συνεχίζει να αφηγείται ιστορίες.
Το “Ποτάμι” ως Υγρότοπος και η Ιστορική του Σημασία
Για τους Συκιώτες, το “Ποτάμι” δεν είναι μόνο ένας τόπος αναμνήσεων αλλά και ένα σημαντικό φυσικό οικοσύστημα. Πρόκειται για τον Υγρότοπο Παραλίας Συκιάς, ο οποίος εκτείνεται έως το παραλιακό τμήμα του κάμπου της περιοχής.
Αναφορές για την ύπαρξή του εντοπίζονται ήδη σε αγιορείτικα έγγραφα του 10ου αιώνα, όπου περιγράφεται ως “Δεσποτικόν Λιβάδιον” (Lavra, 1977 & Papaggelos, 1982). Το λιβάδι αυτό διασχίζουν δύο χείμαρροι, που με την πορεία τους σχηματίζουν μικρά έλη γνωστά ως “στόμια”:
- Ο ένας χείμαρρος εκβάλλει στο νότιο μυχό του κόλπου της Συκιάς, δημιουργώντας ένα επίμηκες έλος, παράλληλο προς την ακτή.
- Ο δεύτερος εκβάλλει στον βόρειο μυχό, δίπλα από το εξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη, σχηματίζοντας ένα ακόμα “στόμι”, κάθετο προς την ακτογραμμή.
Ένας Τόπος Ζωντανός στο Χρόνο
Παρόλο που τα υπαίθρια πλυντήρια ανήκουν πλέον στο παρελθόν, το “Ποτάμι” της Συκιάς παραμένει ένας χώρος που εξακολουθεί να μαγνητίζει όσους αναζητούν την αυθεντική ομορφιά του τόπου. Τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος καθρεφτίζονται στα νερά του, ενώ ο αέρας κουβαλάει ακόμα τις φωνές των παιδιών που κάποτε έτρεχαν εδώ ξυπόλητα.
Δεν είναι μόνο η ιστορία που δίνει σε αυτό το μέρος την αξία του· είναι οι άνθρωποι που πέρασαν από εκεί, που έζησαν, γέλασαν, μοιράστηκαν στιγμές. Και ίσως, αν σταθείς για λίγο σιωπηλός δίπλα στο νερό, να ακούσεις ακόμα τα απόηχα μιας άλλης εποχής…
