Εάν μπορεί να διατυπωθεί μια κοινώς ομολογούμενη αλήθεια για την χώρα αυτή, συνοψίζεται στη φράση: τίποτα πλέον δεν μας εκπλήσσει! Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει. Το σίγουρο είναι ότι μία υπόθεση που εκτυλίσσεται στη Χαλκιδική αποδεικνύει πάλι περίτρανα ότι εκείνο το «Ελλάς το μεγαλείο σου βασίλεμα δεν έχει».
Και αυτό γιατί; Γιατί μία μάνα παλεύει εδώ και ένα χρόνο σχεδόν για τα αυτονόητα! Παλεύει με Θεούς και δαίμονες, χωρίς ωστόσο να βρίσκει την ανταπόκριση που θα έπρεπε, σε ένα κράτος που θεωρείται δίκαιο και με ίσα δικαιώματα για όλους, ανεξαιρέτως. Παλεύει για να ενταχθεί το παιδί της στο σχολείο, όπως θεωρητικά ορίζει ο νόμος, όμως δυστυχώς αυτό δεν είναι αρκετό, αφού οι “τρικλοποδιές” που της βάζουν…δυστυχώς είναι πολλές.
Εκείνη όμως προσπαθεί ακόμη, και ας έχει μείνει άνεργη, και ας τρέχει μέρα νύχτα για να δικαιωθεί το παιδί της, και ας έχει κουραστεί σωματικά και ψυχικά, και ας έχει ακόμη ένα παιδί για να φροντίσει.
Η ιστορία έχει να κάνει με τον μικρό Άρη! Ένα αυτιστικό αγοράκι από το Παλιούρι της Κασσάνδρας που έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση και σε ένα ασφαλές περιβάλλον, όμως το σύστημα βλέπετε έχει άλλα σχέδια.
Σύμφωνα με τη μητέρα του παιδιού κ. Κατερίνα Καραγιάννη, και όσα αποκαλύπτει στο XalkidikiPolitiki η εγγραφή του Άρη στο νηπιαγωγείο του Παλιουρίου έγινε τον Απρίλιο του 2024, με την αίτηση στο ΚΕΔΑΣΥ του Πολυγύρου να γίνεται σχεδόν ταυτόχρονα, έτσι ώστε να μπορέσει το παιδί να πάρει την παράλληλη στήριξη. Κανείς όμως δεν φανταζόταν την συνέχεια, η οποία μοιάζει κωμικοτραγική!
«Η εγγραφή του Άρη στο νηπιαγωγείο του Παλιουρίου έγινε τον Απρίλιο του 2024 και με άμεση επέμβασης της διευθύντριας μας, έγιναν οι απαραίτητες ενέργειες για την αίτηση που απαιτείται στο ΚΕΔΑΣΥ, έτσι ώστε ο γιος μου να πάρει την παράλληλη στήριξη», αναφέρει η μητέρα του παιδιού κα. Καραγιάννη και γνωστοποιεί πως «ο Άρης είχε ήδη την διάγνωση από ιατρό που επιβεβαίωνε την διαταραχή του».
Όπως σημειώνει μάλιστα η ίδια, η παραπάνω γνωστοποίηση αναγνωρίστηκε και από το ΚΕΔΑΣΥ του Πολυγύρου, αφού η υπηρεσία ήρθε σε τηλεφωνική επαφή μαζί της ύστερα από ένα μήνα, λέγοντας της χαρακτηριστικά ότι «λόγω του ότι υπάρχει ήδη πιστοποιημένη διάγνωση από ιατρό, το παιδί έχει προτεραιότητα για να περάσει από επιτροπή. Αναμένετε σύντομα τηλέφωνο για ραντεβού!».
Το τηλέφωνο όμως, δεν χτύπησε ποτέ και ακόμη και όταν η διευθύντρια του σχολείου από ενδιαφέρον ήρθε σε επικοινωνία με το ΚΕΔΑΣΥ για να μάθει τι συμβαίνει με το θέμα του Άρη εκείνοι απαντούσαν πως «όλα βαίνουν καλά και να περιμένουν τηλέφωνο».
Πέντε (5) μήνες αργότερα, τον Σεπτέμβριο, και ενώ η σχολική χρονιά είχε ξεκινήσει δεν υπήρξε η παραμικρή ενημέρωση για το θέμα του Άρη που να δικαιολογεί αυτή την καθυστέρηση. Έτσι η μητέρα, “αναγκάστηκε” με προτροπή της διευθύντριας να βάλει και τον πατέρα του παιδιού να τηλεφωνήσει στο κέντρο υποστήριξης για να ακούσουν το εξής παράλογο και αδιανόητο: «Κύριοι τα χαρτιά σας δεν τα έχουμε! Χάθηκαν.. δεν γνωρίζουμε πώς και γιατί. Να ξανακάνετε αίτηση».
«Η αίτηση ήταν πρωτοκολλημένη, είχαμε στείλει όλα τα απαραίτητα έγγραφα, κάθε τι που χρειαζόταν. Όλα τα χαρτιά, για κάποιον περίεργο λόγο, έβγαλαν φτερά, και η υπόθεσή μας είχε αφεθεί στην τύχη της χωρίς καμία ενημέρωση», λέει η μητέρα του Άρη και εξηγεί πως το προσπέρασε, στέλνοντας από την αρχή όλα τα απαραίτητα έγγραφα: «Στείλαμε εγκαίρως όλα τα προαπαιτούμενα και ο Άρης, αφού πέρασε τελικά από την επιτροπή τον Οκτώβριο του 2024, έλαβε το δικαίωμα στήριξης με ειδικό βοηθητικό προσωπικό, μιας και δεν μπορεί να πάει ακόμη τουαλέτα».
Όπως τονίζει στη συνέχεια η κα. Καράγιαννη και ενώ από το ΚΕΔΑΣΥ τους διαβεβαίωσαν ότι το αργότερο αρχές Νοεμβρίου θα υπάρχει το κατάλληλο άτομο για να στηρίξει τον Άρη στο νηπιαγωγείο «οι θέσεις άνοιξαν, αλλά το νηπιαγωγείο στο Παλιούρι δεν ήταν καν μέσα σε αυτή τη λίστα για προσωπικό».
Άμεσα και για πολλοστή φορά η μητέρα, δεν έκατσε με σταυρωμένα τα χέρια, αλλά κινήθηκε προς την αρμόδια υπηρεσία, ζητώντας τη στήριξη του Άρη για πολλούς βασικούς λόγους: «Και το σχολείο, αλλά και εγώ, μετά τα δυσάρεστα νέα όπου το σχολείο δεν βρισκόταν στη λίστα για προσωπικό, στείλαμε επιστολή στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση Χαλκιδικής, ενημερώνοντας τους διεξοδικά για την ανάγκη στήριξης του Άρη, μιας και πρόκειται για μονογονεϊκή οικογένεια και από τη στιγμή που φοράει ακόμη πάνα, είμαι αναγκασμένη να μεταβαίνω στο σχολείο ακόμη και 5 φορές την ημέρα για να τον αλλάζω, με αρνητικό αντίκτυπο και σε εμένα την ίδια, εφόσον έχω ανάγκη τη δουλειά και δεν μπορώ να εργαστώ πουθενά, υπό αυτές τις συνθήκες».
Η χαρά και η ανακούφιση ήταν εμφανή σημάδια στο πρόσωπό της, όταν επιτέλους την ενημέρωσαν πως τελικά άνοιξε θέση και επιτέλους ο Άρης από τη Δευτέρα 09 Δεκεμβρίου θα είχε την κατάλληλη στήριξη. Όμως τα παραπάνω συναισθήματα δεν κράτησαν για πολύ, αφού το άτομο προχώρησε σε παραίτηση πριν καν μεταβεί στη σχολική μονάδα, με αποτέλεσμα τόσο η μητέρα όσο και το παιδί να βρίσκονται για ακόμη μία φορά στο μηδέν.
«Δυστυχώς θέσεις δεν θα ανοίξουν άλλες. Και όλο αυτό σημαίνει ότι ο Άρης θα μείνει για το υπόλοιπο της σχολικής χρονιάς χωρίς καμία βοήθεια, και με εμένα άνεργη, αφού θα πρέπει να προσφέρω εγώ προσωπικά βοήθεια στο παιδί. Είναι αυτό κράτος δικαίου; Είναι ένα κράτος που παρέχει ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα σε όλους; Τι προσφέρει αυτό το κράτος σε εμάς τους γονείς που καθημερινά παλεύουμε και αγωνιούμε για τα παιδιά μας; Λυπάμαι για την αδιαφορία τους, λυπάμαι, αλλά αυτό όχι, δεν είναι ένα κράτος δικαίου όπως τους βολεύει να λένε», καταλήγει η κα. Καραγιάννη, θεωρώντας μάλιστα ότι «τόσο το ΚΕΔΑΣΥ, όσο και η Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση του νομού, δεν έδωσαν την βαρύτητα που αρμόζει στο θέμα, όπως όφειλαν να κάνουν».
