Ποιος αλήθεια θυμάται το παλιό Δημοτικό Σχολείο που λειτουργούσε κάποτε στη Γερακινή; Σίγουρα οι παλιοί κάτοικοι που τότε φοιτούσαν σε αυτό και αναπολούν ακόμη και σήμερα τις όμορφες στιγμές, τα γέλια, τα παιχνίδια, εκείνα τα νοσταλγικά και ανέμελα χρόνια στο αγαπημένο τους σχολείο! Βέβαια το θυμάται πολύ καλά και η νεότερη γενιά που φοιτούσε σε αυτό πριν από κάποια χρόνια όταν και έκλεισε οριστικά και έπαψε να λειτουργεί ως σχολείο.
Έχουν περάσει πλέον πάνω από 10 χρόνια όταν το Δημοτικό Σχολείο της Γερακινής “κατέβασε ρολά” και έπαψε να δέχεται τους μαθητές του. Ένα πρόβλημα στατικότητας ήταν αυτό που δεν επέτρεπε την ομαλή συνέχεια των μαθημάτων. Το σχολείο έπρεπε να “κλείσει τις πύλες του”, λόγω μίας μελέτης που έκρινε το σχολείο ακατάλληλο.
Και έκλεισε. Και οι μαθητές του που μέχρι τότε φοιτούσαν εκεί μετακινήθηκαν στις Καλύβες, εκεί όπου ιδρύθηκε το νέο Δημοτικό Σχολείο Καλυβών-Γερακινής. Μετακινήθηκαν εκεί και άφησαν πίσω τους ένα “ζωντανό κύτταρο” του χωριού τους. Το άφησαν με αίθουσες γεμάτες θρανία, έδρες, πίνακες που έγραφες με κιμωλία.
Μέσα σε αυτό το κτίριο έζησαν, έμαθαν, έπαιξαν πολλά παιδιά, μικρά και μεγάλα. Πολλοί κάτοικοι της Γερακινής και των γύρω περιοχών πέρασαν από αυτό το κτίριο, είτε σαν μαθητές, είτε σαν γονείς, είτε σαν απλοί πολίτες.
Σήμερα, ύστερα από τόσο χρόνια το παλιό Δημοτικό Σχολείο της Γερακινής στέκει μόνο και έρημο. Σαν να περιμένει ακόμη τους μαθητές του. Όμως αυτό είναι αδύνατον να συμβεί λόγω του ότι τα παιδιά πλέον στη Γερακινή είναι ελάχιστα και αυτά που βρίσκονται εκεί φοιτούν στο σχολείο τους με έδρα τις Καλύβες.
Πολλοί είναι πάντως αυτοί που το επισκέπτονται, ειδικά το καλοκαίρι που η Γερακινή σφύζει από ζωή και έχουν την περιέργεια να το αντικρίσουν. Και οι κάτοικοι του χωριού που το βλέπουν να στέκεται εκεί αγέρωχο ακόμη θυμούνται συνεχώς τις παλιές καλές αναμνήσεις και τον καιρό που ήταν και αυτοί μαθητές στο σχολείο.
Είναι οι ίδιοι κάτοικοι που ήλπιζαν και ελπίζουν να το δουν να αξιοποιείται κάπως διαφορετικά. Να το δουν να παίρνει ζωή, ανάσα, να είναι ένας επισκέψιμος χώρος που πέρα από την εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων, θα είναι και αυτό ένα αξιόλογο σημείο που θα δέχεται ντόπιους και τουρίστες. Δεν θέλουν να βλέπουν το αγαπημένο τους σχολείο να μαραζώνει και από τη φθορά του χρόνου να γκρεμίζεται. Πιστεύουν πως έχει να δώσει πολλά στον τόπο τους ως ένα μουσείο ίσως, ή ως ένα κέντρο πολιτισμού, ως ένα πρότυπο κτίριο που διασώθηκε και θα έχει τη δυνατότητα με διαφορετική χρήση αυτή τη φορά να δέχεται μικρούς και μεγάλους.
Είναι η κληρονομιά τους, είναι οι θύμησες μιας ολόκληρης ζωής. Είναι η λύπη που τους κυριεύει στη σκέψη της συντριβής του. Είναι ο πόθος ο διαρκής που θέλουν να το δουν ξανά να ζωντανεύει. Είναι όλες εκείνες οι αναμνήσεις, τα γέλια, οι χαρές και οι φωνές…μαζεμένες μαζί!
Είναι ακόμη ένα σχολείο στην Ελλάδα που σαν το κουδούνι του έπαψε να χτυπά, έμεινε μόνο του και άδειο. Παρολ’αυτά στέκεται εκεί αγέρωχο για να θυμίζει πως κάποτε, σε μια άλλη εποχή, όχι και τόσο μακρινή, έσφυζε από ζωή.
Είναι ένα σχολείο κλειστό για πάνω από μια δεκαετία που η στατική του ανεπάρκεια χρήζει σοβαρής μελέτης αποκατάστασης, ώστε να μπορέσει ίσως κάποτε ξανά αυτό το κτίριο να λειτουργήσει με διαφορετική χρήση.
Είναι ένα σχολείο που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στις μνήμες όλων όσων πέρασαν από εκεί. Είναι ο χώρος που θα χαρακτηρίζει για πάντα την όμορφη Γερακινή!
