Παρκαρισμένα τροχόσπιτα ακόμη και στα πιο εμφανή σημεία, ομπρέλες και ξαπλώστρες δεμένες και πακτωμένες στην ακτή, και δεκάδες αντίσκηνα στις πιο ωραίες παραλίες του νομού, κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους, όπως κάθε καλοκαίρι, για να θέσουν εκ νέου το ερώτημα: Τι είδους τουρισμό θέλει η Χαλκιδική;
Στον δρόμο της παραλίας των Καλυβών, εδώ και μια εβδομάδα περίπου (τουλάχιστον όσον αφορά το διάστημα που υπέπεσε στη δική μας αντίληψη) βρέθηκαν σταθμευμένα 2 ή 3 τροχόσπιτα που όπως φαίνεται δεν ενοχλήθηκαν από κανέναν επίσημο φορέα. Αλλοδαποί παραθεριστές που είχαν «δέσει» με ασφάλεια στο σημείο, για να κάνουν τις διακοπές τους ανέξοδα και ανώδυνα. Για τους ίδιους. Γιατί, για κάθε δήμο και κοινότητα που έχει στην εδαφική της επικράτεια μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες και οργανωμένους παραθεριστικούς οικισμούς, η εικόνα φαντάζει τριτοκοσμική, όπως τα αντίσκηνα και τα κιόσκια στις ακτές της Σιθωνίας, οι ελεύθεροι κατασκηνωτές της Ολυμπιάδας και διάσπαρτα τροχόσπιτα σε διάφορα σημεία της ακτογραμμής.
Πριν από λίγες μέρες, μάλιστα, η αστυνομία απομάκρυνε τροχόσπιτο από παραλία του δήμου Ν. Προποντίδας. “Από τη στιγμή που δεν ήταν δεμένο στο ΙΧ όχημα του ιδιοκτήτη του δεν νομιμοποιούνταν να βρίσκεται στην παραλία”, όπως εξήγησαν οι αρχές στον παραθεριστή.
Είναι γνωστό και διαχρονικό το πρόβλημα ελλιπούς στελέχωσης της τουριστικής αστυνομίας στη Χαλκιδική. Αλλά ούτε οι δήμοι από την πλευρά έχουν την πολυτέλεια των ελέγχων με το λιγοστό και επιβαρυμένο με χίλια καθήκοντα προσωπικό τους. Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι να ανθεί η αυθαιρεσία και να επικρατεί ο νόμος του ταχύτερου. Δηλαδή, ο πρώτος που φτάνει, πιάνει την καλύτερη θέση.
Και λέγοντας την καλύτερη θέση, κυριολεκτούμε, ακόμη και για τα μπάνια του λαού, που στη Χαλκιδική, έχουν πάρει άλλη τροπή και ύφος. Ο νόμος περί εκμίσθωσης του αιγιαλού, οι περιορισμοί στους επιχειρηματίες που μέχρι σήμερα εκμεταλλεύονταν (επιχειρηματικά) τις ακτές, μάς πέρασε στο άλλο άκρο. Η ελάχιστη κατανάλωση που έγινε η νέα “μόδα” του καλοκαιριού υιοθετήθηκε από beach bars ως αντίβαρο στο υψηλό κόστος εκμίσθωσης και γενικότερα λόγω του κύματος ακρίβειας. Αν όχι ελάχιστη κατανάλωση, τότε ομπρέλες και ξαπλώστρες που κοστίζουν από 20, 30 50 ως και 100 ευρώ σε κάποιες περιοχές της Χαλκιδικής, Και φυσικά όλα τα παραπάνω αναγκάζουν τους λουόμενους να επιστρέψουν στα… καρεκλάκια και την ψάθα, καταλαμβάνοντας τα τετραγωνικά μέτρα της παραλίας που τους αναλογεί.
Τα παράπονα των κατόχων β΄ κατοικίας αλλά και των ντόπιων Χαλκιδικιωτών, ουκ ολίγα. Όλοι, για κάποιον λόγο, νιώθουν ξένοι στον τόπο τους. Στην Ιερισσό, η παραλία μοιάζει με πολύχρωμο χάρτη, που από τα ξημερώματα ως αργά το βράδυ καταλαμβάνεται από πετσέτες και ομπρέλες, ενώ την ίδια στιγμή οι ξαπλώστρες στα καταστήματα μετά βίας γεμίζουν ως τη δεύτερη σειρά από το κύμα. Παρόμοια εικόνα και στα Ν. Μουδανιά, όπου η παραλία γεμίζει ασφυκτικά κάθε μέρα κάτι που μαρτυρά η ουρά σταθμευμένων οχημάτων, εκτός του πάρκινγκ και κατά μήκος του δρόμου.
Η ακρίβεια και τα απλησίαστα beach bars σε συνδυασμό με την τιμή της βενζίνης είχαν μια ακόμη επίπτωση στον τουρισμό της Χαλκιδικής. Να γεμίζουν οι πλησιέστερες παραλίες του νομού, από τη Ν. Ηράκλεια και τη Ν. Καλλικράτεια, και λιγότερο στη συνέχεια ως τα Ν. Μουδανιά. Δεν χρειάζεται μαθηματικά για να το διαπιστώσει κανείς αυτό, αρκεί να παρατηρήσει την κίνηση στην Ε.Ο. Θεσσαλονίκης – Μουδανιών, πώς αλλάζει μετά τον κόμβο Ν. Καλλικράτειας τόσο στην είσοδο προς Χαλκιδική, όσο και στην επιστροφή!
Το τελευταίο διάστημα οι δήμοι ανακοινώνουν σε τακτά διαστήματα ότι θα προβούν σε επιχείρηση σκούπα και θα μαζέψουν ομπρέλες και ξαπλώστρες που βρίσκονται στις ακτές από ιδιώτες και τείνουν να γίνουν μόνιμες εγκαταστάσεις. Ωστόσο, σε πολλές περιπτώσεις όπως στις Καλύβες, αν δεν υπάρξει επίσημη καταγγελία δεν κινητοποιείται κανένας μηχανισμός, ούτε του δήμου, ούτε των αρχών!
