Άπειρα τα καθημερινά σχεδόν περιστατικά στη χώρα μας, που η επικίνδυνη οδήγηση προκαλεί θανατηφόρα τροχαία εγκλήματα.
Δεν θα μπορούσαμε να μην έχουμε κι εδώ τη θλιβερή πρωτιά στην Ευρώπη!
Είναι όμως απορίας άξιο, πως σ’ ένα σύγχρονο κράτος (έτσι θέλουμε να λεγόμαστε) δεν μπορεί ακόμα να αλλάξει ένας παρωχημένος νόμος περί αμέλειας για κάθε τροχαίο, αφήνοντας ελεύθερους τους δράστες όσο κι αν η αμέλειά τους είναι τραγικά εγκληματική, ακόμα και αν αυτή η αμέλεια στοιχίσει τη ζωή όχι μόνο ενός αλλά και πολύ περισσότερων συνανθρώπων μας.
Είναι να τρελαίνεσαι!!
Κατά τα άλλα όμως χύνουν μαύρα δάκρυα οι πολιτικοί για τις ζωές που χάνονται (χωριά ολόκληρα ξεκληρίζονται κάθε χρόνο) και εξοργίζονται οι οικογενειάρχες με τους θανάτους νέων παιδιών, ενώ την ίδια ώρα βγαίνουν στο δρόμο έχοντας καταναλώσει τσίπουρα και μπύρες, μιλώντας συγχρόνως και στο κινητό τους, γιατί «αυτοί είναι… άλλο, αυτοί …το ’χουν»!
Έρχεται καπάκι ασθμαίνουσα και η μεγάλη ασθενής, η ελληνική δικαιοσύνη να «τιμωρήσει τους εγκληματίες δράστες», με τις «εξοντωτικές» ποινές μερικών χρόνων, πάντα με αναστολή, αναγκάζοντας χωρίς ίχνος ευαισθησίας, τους χαροκαμένους γονείς στο μαρτύριο των συνεχών αναβολών για τέσσερα πέντε χρόνια. Η πλήρης παράνοια στο σύγχρονο και ευνομούμενο κράτος μας!!
Δεν ξέρω πόσοι από τους πολιτικούς μας σήμερα στη βουλή έχουν χάσει το παιδί τους από τροχαίο έγκλημα.
Είμαι σίγουρος ότι αν πολλοί απ’ αυτούς είχαν νοιώσει τον πόνο μιας τέτοιας απώλειας, σίγουρα θα έκαναν τα αδύνατα δυνατά έτσι ώστε να αλλάξει στο αυστηρότερο ο σχετικός νόμος και να αφαιρείται για πάντα τουλάχιστον η άδεια οδήγησης στους ταλιμπάν της ασφάλτου.
…με πόνο ψυχής Μάκης Πάνος
