Με το άνοιγμα των πλειστηριασμών έπαψε η προστασία της πρώτης ή λαϊκής κατοικίας. Είναι σαφές. Αντίθετα με τις εξιδανικευσεις που επιχειρεί η Κυβέρνηση, δεν υπάρχει διάταξη νόμου με την οποία να προστατεύεται ,για όλους και οριζόντια, η πρώτη κατοικία.
Ο νόμος Κατσέλη (που επικαλείται η κυβέρνηση) για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά αναφέρεται σε αναστολή εκτέλεσης σε βάρος της πρώτης κατοικίας , όχι για όλους, αλλά μόνο για όσους προσφύγουν στη δικαιοσύνη ,υποβαλλοντας σχετική εμπεριστατωμένη αίτηση στο αρμόδιο Ειρηνοδικείο και αφού προηγουμένως γινει αυτη δεκτη (πολλές οι πιθανότητες απόρριψης της).
Στην περίπτωση που γίνει δεκτή η αίτηση εναντίον της δανείστριας Τράπεζας και ρυθμιστεί η οφειλή, και τότε η προστασία της πρώτης κατοικίας θα συνεχίζει να ισχύει εφόσον ο δανειολήπτης τηρεί τους όρους εξόφλησης της δικαστικής απόφασης. Αν πάψει να τους τηρεί, παύει και η προστασία της πρώτης κατοικίας.
Είμαι ξεκάθαρος: Δεν υπάρχει οριζόντια διάταξη για την προστασία της πρώτης κατοικίας.
Η μη εκπλειστηριαση της πρώτης κατοικίας επαφίεται αποκλειστικά και μόνο στη διακριτική ευχέρεια του δανειστή, δηλαδή των τραπεζών. Αν η Τράπεζα αποφασίσει να εκπλειστηριάσει την πρώτη κατοικία ενός δανειολήπτη ,τότε δεν υπάρχει εν ισχύ άλλος νόμος να τη σταματήσει.
Γι αυτό και η συνάντηση του Πρωθυπουργού με τους Τραπεζίτες. Γι αυτό και γίνεται λόγος για άτυπη “συμφωνία κυρίων” ανάμεσα σε κυβέρνηση και τράπεζες για προστασία της πρώτης κατοικίας.
Μια κυβέρνηση,όταν επιθυμεί να προστατέψει τους πολίτες της ο μόνος δρόμος είναι να νομοθετήσει, και όχι να κάνει ευθραυστες και άτυπες συμφωνίες με τους Τραπεζίτες που μπορεί να αποδειχτούν ανεπαρκείς…
Στέλιος Βαλιάνος, δικηγόρος
Περιφερειακός Σύμβουλος Χαλκιδικής
