Πριν από μερικά χρόνια το να έβλεπε κανείς μια γυναίκα στο τιμόνι ενός ταξί, ήταν μια εικόνα ασυνήθιστη. Σε ένα επάγγελμα αμιγώς ανδροκρατούμενο, αυτό του ταξιτζή, δεν φαντάζονταν ακόμη και ο πιο προχωρημένος νους, ότι το κοινώς λεγόμενο «ασθενές» φύλο, θα μπορούσε να καταρρίψει στερεότυπα και προκαταλήψεις και να αλλάξει τα δεδομένα.
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες γυναίκες οδηγούν ταξί, αποδεικνύοντας καθημερινά στους συναδέλφους τους, ότι το επάγγελμα του ταξιτζή δεν είναι πια ανδρική υπόθεση!
Ανάμεσά τους και γυναίκες που ζουν ή μένουν κάποιος μήνες στον δήμο Κασσάνδρας, στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής. Γυναίκες δυναμικές, ανεξάρτητες, κοινωνικές, ευγενικές, γυναίκες μητέρες και σύζυγοι. Γυναίκες που θέλησαν να πιάσουν το τιμόνι του ταξί για να βγάλουν τα προς τα ζην! Και δεν είναι λίγες. Είναι πολλές! Σε όλη την Κασσάνδρα δραστηριοποιούνται στο ταξί σχεδόν 20 γυναίκες. Όλες τους διαφορετικές, μα όλες επαγγελματίες. Σωστές σοφερίνες που λέμε! Κάθε μια με τη δική της ξεχωριστή ιστορία, με τη δική της προσωπικότητα, με το δικό της ταξί. Εκεί που περνάνε μέσα τις περισσότερες ώρες της ημέρας τους, εκεί που γνωρίζουν ανθρώπους και ανθρώπους, εκεί που παλεύουν για την καθημερινότητα. Μπορεί να είναι διαφορετικές όμως όλες τους έχουν ένα κοινό: την αγάπη τους για το επάγγελμα που επέλεξαν να κάνουν. Και ας τους στερεί αμέτρητες ώρες από την προσωπική τους ζωή, από την οικογένειά τους, τα παιδιά τους, μα κυρίως από τον εαυτό τους. Σίγουρα δεν είναι εύκολο όλο αυτό, μα αυτές οι ευγενικές προσωπικότητες δεν σκέφτηκαν ουδεμία στιγμή να τα παρατήσουν. Σε πείσμα καιρών, σε αντίξοες πολλές φορές συνθήκες αυτές συνέχισαν και συνεχίζουν για ακόμη μια κούρσα…για ένα ακόμη δρομολόγιο πολλές φορές σε κοντινή απόσταση και άλλοτε σε μακρινή.
Το XalkidikiPolitiki βρήκε την Βέρα και την Στέλλα στην πιάτσα της Καλλιθέας και συζήτησε μαζί τους για τις δυσκολίες του επαγγέλματος, τις απαιτήσεις της καθημερινότητας, την αντιμετώπιση των πελατών, αλλά και των συναδέλφων τους, καθώς και θέματα που αφορούν το επάγγελμά τους.
Για το πως είναι να είσαι γυναίκα και οδηγός ταξί, ειδικά στη Χαλκιδική η Βέρα που οδηγεί το ταξί του άντρα της τους καλοκαιρινούς μήνες εξηγεί: «Σίγουρα υπάρχουν δυσκολίες, όπως άλλωστε σε όλα τα επαγγέλματα, όμως η αλήθεια είναι ότι υπάρχει καλή συνεργασία με τους υπόλοιπους συναδέλφους μας, είτε είναι άνδρες είτε γυναίκες. Υπάρχει σεβασμός και αλληλοβοήθεια. Ξέρετε η οδήγηση δεν είναι μόνο ανδρική υπόθεση. Αυτά τα στερεότυπα έχουν ξεπεραστεί. Η οδήγηση είναι και υπόθεση γυναικεία, αρκεί να το έχεις μέσα σου».
Για το αν ξαφνιάζονται οι πελάτες όταν την βλέπουν στο τιμόνι η ίδια χαριτολογώντας λέει: «κάποιοι με ρωτάνε εσείς είστε η οδηγός; Δεν το κάνουν εσκεμμένα, ξαφνιάζονται όντως. Όμως οι περισσότεροι μας έχουν συνηθίσει, είμαστε εδώ 11 χρόνια τώρα και δραστηριοποιούμαστε στον τομέα αυτό».
Αν ρωτούσες την Βέρα τι είναι αυτό που ξεχωρίζει στο επάγγελμά της θα σου απαντούσε την επαφή της με τον κόσμο, την κοινωνικοποίηση, τις όμορφες στιγμές ενός δρομολογίου: «Πολλές φορές γινόμαστε ψυχολόγοι των πελατών μας. Ακούμε ιστορίες και ιστορίες…για όση ώρα διαρκέσει ένα δρομολόγιο. Είναι μοναδική αυτή η επαφή που έχεις με τον πελάτη, έναν άγνωστο άνθρωπο που σου ανοίγει την καρδιά του και ουσιαστικά του ανοίγεσαι και εσύ, ενώ ξέρεις ότι σε κάποια δευτερόλεπτα, σε λίγα λεπτά, έστω σε μερικές ώρες θα ανοίξει την πόρτα και πιθανόν δεν θα τον ξαναδείς ποτέ. Είναι μια σχέση ανθρώπινη και πολύ ουσιαστική», σημειώνει.
Σύμφωνα με την παραπάνω ο χρόνος ο προσωπικός είναι ελάχιστος, όμως η δουλειά είναι δουλειά και πρέπει να βγει και να τελειώσει όπως πρέπει: «Δυστυχώς ο προσωπικός μας χρόνος είναι ελάχιστος, περισσότερο τώρα που είναι καλοκαίρι. Και αυτός που μένει θα πρέπει να αφιερωθεί δικαίως στα παιδιά μας, όσο κουρασμένες και αν είμαστε. Φανταστείτε η θάλασσα είναι στην πραγματικότητα δίπλα μας, όμως πρακτικά είναι πολύ μακρυά μας, διότι δεν μένει χρόνος ούτε για μια βουτιά», αναφέρει.
Τέλος στην ερώτηση για το αν υπήρξε ποτέ στην διάρκεια όλων αυτών των χρόνων κάποια διαδρομή που να της άφησε κάποια ιδιαίτερη θύμηση η γλυκιά Βέρα γυρνάει στο περσινό καλοκαίρι και θυμάται έναν πελάτη υπόδειγμα της ίδιας της ζωής: «Πήρα δρομολόγιο έναν κύριο μαζί με την οικογένεια του για να τους μεταφέρω στη Θεσσαλονίκη. Ο κύριος ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο και μου έκανε εντύπωση που κοιτούσε με τόσο αγάπη και θαυμασμό τα παλιά κτίρια της πόλης, καθοδόν για το ξενοδοχείο. Κάποια στιγμή γυρνάει και μου λέει τα κοιτάω με προσοχή, διότι είμαι αρχιτέκτονας, στο καροτσάκι βρίσκομαι εδώ και δυο χρόνια. Αυτός ο άνθρωπος είχε φοβερή δύναμη ψυχής, κοιτούσε το μέλλον με αισιοδοξία και ελπίδα, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε», λέει συγκινημένη η Βέρα, η οποία το έλαβε όλο αυτό ως ένα μάθημα ζωής.
Η χαμογελαστή Στέλλα ζει μόνιμα στην Κασσάνδρεια και οδηγεί το ταξί τους άνδρα της χειμώνα-καλοκαίρι εδώ και δυο χρόνια. Οι δυσκολίες του επαγγέλματος για την ίδια είναι αρκετές και έχουν να κάνουν με διαφορετικούς παραμέτρους: «Έχεις να κάνεις με πολύ κόσμο, με την ασφάλεια τους. Η ζέστη, η πολύωρη εργασία πολλές φορές σε εξουθενώνουν. Οι δρόμοι του νομού μας είναι δύσκολοι, δεν βρίσκονται σε καλή κατάσταση και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή τόσο τον χειμώνα όσο και το καλοκαίρι. Βέβαια είναι ένα επάγγελμα που το επιλέξαμε εμείς και αυτό έχει την μεγαλύτερη σημασία, διότι όπως και να έχει είναι κάτι που το θέλαμε και συνεχίζουμε να το θέλουμε», δηλώνει.
Για την αντιμετώπιση των πελατών της και για τη συνεργασία με τους συναδέλφους της η Στέλλα σημειώνει: «Με τους συναδέλφους υπάρχει άριστη συνεργασία, υπάρχει κατανόηση. Με τους πελάτες όλα κυλούν υπέροχα. Είμαι ένα άτομο πολύ κοινωνικό και με το που μπει κάποιος ή κάποια μέσα στο ταξί ξεκινάω τις συζητήσεις, κάνω πλάκες και γενικά υπάρχει ένα πολύ θετικό κλίμα».
Όσον αφορά το εάν ποτέ ξαφνιάστηκε κάποιος που πήγε να μπει στο ταξί της η ίδια απαντά: «Μου συνέβη μια φορά με έναν κύριο, ο οποίος δεν ήθελε με τίποτα οδηγό γυναίκα και βγήκε αμέσως από το δικό μου το ταξί, επιλέγοντας ένα άλλο που οδηγούσε άνδρας. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι τρακάρανε με τον άνδρα οδηγό που ο κύριος ένιωθε περισσότερη ασφάλεια ας πω».
Η Στέλλα αν ξεχωρίζει κάτι στη δουλειά της είναι η αγάπη που έχει στην οδήγηση, στα δρομολόγια, στα ταξίδια και ας κουράζεται πολύ, μιας και χρόνος δεν απομένει ούτε για τα βασικά: «Είναι dream job για εμένα, λατρεύω την οδήγηση και την επικοινωνία με τον κόσμο φυσικά. Ας κουράζομαι πολύ, ας είμαι τρίτεκνη μητέρα που πολλές φορές από την εξάντληση δεν έχει χρόνο ουσιαστικό ούτε για τα παιδιά της, αξίζει τον κόπο. Είναι η δουλειά μου και την αγαπώ, παρά του ότι στερούμαι αρκετό χρόνο από την οικογένεια μου, από τους φίλους μου κ.τ.λ.».
Από τις διαδρομές της και τις εμπειρίες της αυτά τα δυο χρόνια με το ταξί η Στέλλα κρατάει φυλαγμένη την οικειότητα με τους πελάτες: «Οι πελάτες με θυμούνται, όταν μπαίνουν στο ταξί ενθουσιάζονται και ξαναπιάνουμε την συζήτηση και ξαναλέμε τις ιστορίες μας και κάνουμε τα αστεία μας και γενικά υπάρχει μια πολύ όμορφη και ευχάριστη διάθεση!», καταλήγει.
Η κουβέντα μας τελειώνει και οι δυο γυναίκες μπαίνουν η κάθε μια στο ταξί της, περιμένοντας κάποιο πελάτη και πειράζοντας τους άνδρες συναδέλφους τους, που είναι εκεί στην ίδια πιάτσα με εκείνες…
