Ν. Ηράκλεια: Ετήσιο μνημόσυνο των θυμάτων του Θρακικού Ελληνισμού

Η Θρακική γενοκτονία
H Θρακική Γενοκτονία είναι ιστορικά αποδεδειγμένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη, αν και αποσιωπημένη και ελάχιστα μνημονευμένη από την Ελληνική ιστοριογραφία, όπως αναφέρει ο ιστορικός Κωνσταντίνος Βακαλόπουλος, Καθηγητής του Α.Π.Θ. Ο ίδιος καθηγητής σημειώνει με έμφαση ότι “… η αφετηρία των διωγμών και της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Μ. Ασίας και αργότερα του Πόντου υπήρξε ο χώρος της Ανατολικής Θράκης. Εκεί δοκίμασαν και εφάρμοσαν για πρώτη φορά το μοντέλο των μετατοπίσεων (και διωγμών) των Ελληνικών πληθυσμών και των εθνικών εκκαθαρίσεων, εκεί επέβαλαν τη γενοκτονική τους συμπεριφορά και εκεί αξιοποίησαν τα θλιβερά αποτελέσματα των πειραμάτων τους, ώστε να τα επεκτείνουν σχεδόν αμέσως (και με μεγαλύτερη επιτυχία) στη Δυτική Μικρασία και αργότερα σε κραυγαλέο βαθμό (και μεγαλύτερη αγριότητα) στον Πόντο”.
Η προσφορά αίματος και η Γενοκτονία των Θρακών κράτησε αιώνες. Χαρακτηριστικές φάσεις Γενοκτονίας είναι το Παιδομάζωμα επί 3 αιώνες, από το 1327 μέχρι το 1638, και η περίοδος 1906-1922. Επί 13 αιώνες τα ιερά χώματα της Θράκης κομματιάστηκαν και ποτίστηκαν με ποταμούς δακρύων και αίματος. Επιδρομές Βουλγάρων, Σλάβων, Ούννων, Αβάρων, Γότθων, Οστρογότθων, Σταυροφόρων, Καταλανών, Τούρκων, Ρώσων και άλλων.
Η Θράκη ήταν το σταυροδρόμι των λαών Ασίας και Ευρώπης, πέρασμα όλων των επιδρομέων, ασπίδα και προμαχώνας της Κωνσταντινούπολης, με ελκυστικό πλούτο.
Οι Θρακιώτες σφαγιάστηκαν, ατιμάστηκαν, εξισλαμίστηκαν, εξαναγκάστηκαν να αλλάξουν τη γλώσσα τους, έχασαν τα παιδιά τους κατά το παιδομάζωμα, ληστεύθηκαν, ξεριζώθηκαν απ’ τις πανάρχαιες πατρογονικές τους εστίες και ανταλλάχθηκαν απάνθρωπα  το 1922-1923.
13 φορές καταλήφθηκε η Αδριανούπολη (6 από Βούλγαρους, 1 από Φράγκους, 4 από Τούρκους και 2 από Ρώσους) και 14 φορές η Φιλιππούπολη. Κάθε κατάληψη και μία Γενοκτονία, σφαγές και απαγωγές χιλιάδων ψυχών άμαχου πληθυσμού.
Υπολογίζεται ότι από τη Θράκη και μόνο στρατολογήθηκαν περίπου 250.000 έως 300.000 παιδιά στο παιδομάζωμα.
Η προσφορά αίματος των Θρακών συνεχίστηκε και κατά την εθνική Επανάσταση του 1821.
Πολλοί και γνωστοί-επώνυμοι Θράκες υπήρξαν μέλη και χρηματοδότες της Φιλικής Εταιρείας και συμμετείχαν ενεργά σε ανταρτικά κινήματα, και στον Ιερό Λόχο.
Αυτό εξόργισε τους Τούρκους οι οποίοι ξέσπασαν στα πλησιέστερα και εγκλωβισμένα θύματα, τους Θράκες. Ο άμαχος Θρακικός πληθυσμός υπέστη τα πάνδεινα: Ομαδικές σφαγές και απαγχονισμοί στην Αδριανούπολη, στο Διδυμότειχο, τις 40 Εκκλησιές, την Αίνο, Μεσήμβρια, Σωζόπολη, Φιλιππούπολη, Αγχίαλο, Βάρνα, Ραιδεστό, Καλλίπολη, Σηλύβρια, Μυριόφυτο και αλλού. Οι Οικουμενικοί Πατριάρχες Γρηγόριος ο Ε’, ο Κύριλλος ο ΣΤ’ και πολλοί Επίσκοποι μεταξύ αυτών. Οι διώξεις δεν σταμάτησαν ποτέ και τα επόμενα χρόνια.
Η γενοκτονική συμπεριφορά των Νεοτούρκων ήταν αποτέλεσμα ενός σατανικά οργανωμένου και μεθοδικά μελετημένου σχεδίου, όπως προκύπτει από τα τουρκικά αρχεία: Με βίαια μέσα, με εμπορικό αποκλεισμό, με βαριά φορολογία, λεηλασίες περιουσιών, τρομοκρατικές και δολοφονικές επιθέσεις, υποχρεωτική στράτευση, ατιμώσεις, ομαδικές σφαγές, εκτοπισμούς καταναγκαστική εργασία (τάγματα εργασίας) εξανάγκασαν τους Θρακιώτες να εγκαταλείψουν την Αν. Θράκη. Έτσι την περίοδο 1913 – 1917, 232.000 Θρακιώτες εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πανάρχαιες πατρογονικές εστίες και να καταφύγουν στην ελεύθερη Ελλάδα και σε χώρες του εξωτερικού.
Άλλοι 96.000 οδηγήθηκαν στην Μ. Ασία σε καταναγκαστικά έργα. Χωριά ολόκληρα μετακινήθηκαν σε άλλες περιοχές της Θράκης για να εγκαταστήσουν σ’ αυτά οι Νεότουρκοι πρόσφυγες Μωαμεθανούς από τη Βοσνία. Από τους 96.000 εκτοπισθέντες στη Μικρασία επέστρεψαν στις εστίες τους, ζωντανά φαντάσματα, με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου πολέμου μόνο 50.000. Οι 46.000 Ανατολικοθρακιώτες πέθαναν στη Μ. Ασία από τις αγγαρείες, τις ασθένειες, τον υποσιτισμό και τις κακουχίες. Αν λάβουμε υπόψη ότι η Αν. Θράκη το 1910 αριθμούσε 360.000 – 370.000 Έλληνες, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι στην περιοχή της Αν. Θράκης παρέμειναν μέσα στην ερημωμένη – ερειπωμένη Ελληνική γη μόνο 30.000 – 40.000 Έλληνες, οι περισσότεροι γέροι, ανήμποροι και απροστάτευτοι.
Πολλοί Θρακιώτες που διωγμένοι ήρθαν στην Ελλάδα την περίοδο 2009-2014 (πρώτος διωγμός) δεν ξαναγύρισαν πίσω, έμειναν και οι έχοντες την ηλικία στρατεύθηκαν στον Ελληνικό Στρατό και πολέμησαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην Μικρασιατική Εκστρατεία. Όσοι επέστρεψαν στην Πατρίδα ξαναδιώχθηκαν οριστικά την περίοδο 1920-1925, κύρια όμως μετά την Συνθήκη της Λοζάννης και την ανταλλαγή των πληθυσμών.
Με τη Συνθήκη των Σεβρών, ο Ελληνικός Στρατός απελευθερώνει τον Ιούλιο του 1920 την Ανατ. Θράκη, μετά από 563 χρόνια σκλαβιάς. Η λευτεριά της Ανατ. Θράκης κράτησε δυστυχώς μόνο 2 χρόνια. Το 1922 ακολουθεί η Μικρασιατική καταστροφή και η Συνθήκη της Λωζάνης…
Οι «φίλοι» μας Γάλλοι, Ιταλοί, Άγγλοι και Αμερικάνοι δέχθηκαν τους όρους του Κεμάλ και καταδίκασαν τους Ανατολικοθρακιώτες σε δεύτερο ξεριζωμό, χωρίς πλέον επιστροφή. Η Ανατ. Θράκη χάθηκε αμαχητί!!!
Πάνω από 250.000 Έλληνες διατάχθηκαν να εγκαταλείψουν και πάλι τα σπίτια τους και μέσα σε 30 ημέρες έπρεπε να περάσουν τον ποταμό Έβρο με τα κάρα, αλλά και με πλοία και τρένα!

Είναι ανάγκη να τονιστεί ότι:
Το έγκλημα της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολής (Πόντου, Μ. Ασίας, Θράκης) αποκαλύπτουν και ομολογούν ακόμη και σύγχρονοι Τούρκοι ιστορικοί συγγραφείς, όπως ο Φονάτ Ντουντάρ, που μελετά, με πάθος και καθάριο βλέμμα, τα πρόσφατα αποχαρακτηρισθέντα Τουρκικά Αρχεία της εποχής εκείνης.
Σε 1.500.000 περίπου ανέρχονται διαχρονικά τα θύματα της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολής (Θρακών-Μικρασιατών-Ποντίων) από τους Τούρκους  κατά τον ΤΑΝΕΡ ΑΚΣΑΜ, (Τούρκο Πανεπιστημιακό Δάσκαλο και συγγραφέα που αναγνωρίζει τη γενοκτονία Χριστιανών),
Πρόσφατα εκδόθηκε το τρίτο έργο του για το θέμα αυτό με τίτλο: “Η εθνοτική μηχανική των Νεότουρκων και ο εκτουρκισμός της Ανατολίας” (1913 – 1918). Ο Φονάτ Ντουντάρ, ο “εκσκαφέας αρχείων”, όπως αυτοαποκαλείται, ομολογεί σε σχετική συνέντευξή του: “Με ενδιαφέρει, μεταξύ άλλων, το πώς η εξουσία κατέγραψε στα επίσημα έγγραφά της τις βιαιότητες που η ίδια σχεδίασε και εκτέλεσε (και που φυσικά η ίδια ποτέ δεν το παραδέχθηκε). Είχα την τύχη να είμαι ο πρώτος ερευνητής που διάβασε ορισμένα αρχεία, τα οποία αποχαρακτηρίστηκαν πρόσφατα. Τα αρχεία αυτά λοιπόν παρουσιάζουν λεπτομερώς τα στάδια που σχεδίου δράσης εναντίον του Ρωμιών που κατάρτισε το καθεστώς των Νεοτούρκων…” (με τη βοήθεια γερμανών στρατηγών).

Το Μαύρο Πάσχα των Θρακών
Κορύφωση των διωγμών σε βάρος του Ελληνικού στοιχείου της Θράκης υπήρξε το Μαύρο Πάσχα του 1914 (6η Απριλίου).
Τότε αναγκάστηκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο (μοναδικός προστάτης του Ελληνισμού), έπειτα από προηγηθείσες διαμαρτυρίες, να κλείσει τα σχολεία και τις εκκλησίες, να κηρύξει γενικό πένθος και την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία εν διωγμώ και να υψώσει φωνή έντονης διαμαρτυρίας προς την υψηλή Πύλη και τις πρεσβευτικές αρχές των Μεγάλων Δυνάμεων.
Λεπτομέρειες για τη Γενοκτονία αυτή του Θρακικού Ελληνισμού μας δίνουν οι εκθέσεις προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο των κατά τόπους Μητροπολιτών, καθώς και το βιβλίο με τίτλο: “Μαύρη βίβλος” που εξέδωσε το Πατριαρχείο το 1919. Μεγάλη Εβδομάδα και ανήμερα Κυριακή του Πάσχα τον Απρίλιο 1914, εγκατέλειπαν οι Θρακιώτες την Ανατ. Θράκη, τις πανάρχαιες πατρογονικές τους εστίες, με κάρα, τρένα και καράβια, καταφεύγοντας οι περισσότεροι σε περιοχές της ελεύθερης Ελλάδας.
Τις απαρχές βέβαια των διωγμών του Θρακικού Ελληνισμού τις βρίσκουμε στο χώρο της Βορ. Θράκης (Ανατ. Ρωμυλίας) το 1906. Κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα προγραμματίζεται από τους Βούλγαρους ο ξεριζωμός των Βορειοθρακών (Ανατολικορωμυλιωτών). Ακολουθούν το 1906 σφαγές, καταστροφές 73 Εκκλησιών, 80 Ελληνικών Σχολείων, ολοσχερής καταστροφή της Αγχιάλου και εμπρησμοί στην Ελληνικότατη Ανατ. Ρωμυλία, στην οποίαν μέχρι τότε ευημερούσαν 300.000 Θράκες. Οι διώξεις εξανάγκασαν πολλούς Έλληνες να καταφύγουν στην τουρκοκρατούμενη Ανατολική και Δυτική Θράκη και οι περισσότεροι στην ελεύθερη Ελλάδα.
Η απόφαση για την καθιέρωση σε πανελλήνια κλίμακα της 6ης Απριλίου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Θρακικού Ελληνισμού εγκρίθηκε με σχετικό ψήφισμα στο 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο Θρακών (Διδυμότειχο – Ιούνιος 2006) και με πρόσφατη σύσταση προς τους Συλλόγους της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θρακικών Σωματείων (Π.Ο.Θ.Σ.) κατά τις εργασίες του ετήσιου Γνωμοδοτικού Συμβουλίου της Π.Ο.Θ.Σ. (Χρυσούπολη Καβάλας – 25 Νοεμβρίου 2007).
Η Βουλή των Ελλήνων με τους Νόμους 2193 του 1994 και 2645 του 1998 όρισε
απλά ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων και των Μικρασιατών αντίστοιχα.
Τη γενοκτονία των Θρακών τη λησμόνησε η Βουλή των Ελλήνων. Δεν τη γνωρίζουν προφανώς οι Έλληνες Βουλευτές. Τις υπομνήσεις και τις διαμαρτυρίες και αντιδράσεις των Θρακών επί αυτού, καθώς και τα ατράνταχτα στοιχεία και ντοκουμέντα των Ιστορικών δεν τα έλαβαν υπόψη Η επίσημη Ελληνική πολιτεία  γενικά, ήταν και παραμένει άδικη για τους χαμηλών τόνων Θράκες .
Αιώνια η μνήμη των αδικοχαμένων Θρακών Ελλήνων.

Πηγή: eidisis.gr