Δικαίως οι παραγωγοί φωνάζουν και μαλώνουν για το γεγονός ότι συνάδελφοί τους δίνουν εδώ και μέρες την ελιά με ανοιχτή τιμή στον έμπορο. Στη Ν. Προποντίδα έχει ξεκινήσει προ πολλού η συγκομιδή και κοινό μυστικό είναι ότι σαρώνουν τον τόπο οι έμποροι γνωρίζοντας τις οικονομικές ανάγκες του παραγωγού.
Οι εποχές που οι ελαιοκαλλιέργειες ήταν η «χήνα που έκανε το χρυσό αυγό» φαίνεται πως πέρασαν ανεπιστρεπτί για τη Χαλκιδική. Πέρα από τους μεγαλο-γαιοκτήμονες (οι οποίοι προβάλλουν σε ρόλο παραγωγού, εμπόρου, μεταποιητή) οι μικροί παραγωγοί αναστενάζουν από τα χρέη και τα δάνεια και ψάχνουν απεγνωσμένα να κρεμαστούν από κάποια βοήθεια. Πλέον, το κέρδος είναι πολύ μικρό σε σχέση με το κόστος παραγωγής, που αυξήθηκε από τα 800 ευρώ/στρέμμα (υπολογισμός ΓΕΩΤΕΕ) στα 1000 ευρώ λόγω ανομβρίας και μεγαλύτερης ανάγκης σε πότισμα.
Απέναντι στη δεινή οικονομική κατάσταση των αγροτών στέκονται τα μεγάλα συμφέροντα, ή τα καρτέλ, όπως δεν διστάζουν να πουν οι αγρότες. Η ελιά Χαλκιδικής που είναι προϊόν ΠΟΠ προτιμάται στις διεθνείς αγορές για τη γεύση της και το άρωμά της. Και κάποιοι θησαυρίζουν από το προϊόν. Οι αγρότες όμως αναρωτιούνται γιατί οι ίδιοι δεν αποκομίζουν, έστω, ένα μεγαλύτερο όφελος. Ποιος παίρνει τη μερίδα του λέοντος στα κέρδη από την ελιά που βγαίνει στο εξωτερικό; Ποιος κερδίζει πραγματικά από την προστιθέμενη αξία που κατέκτησε η ελιά τα τελευταία χρόνια;
Πάντως όχι ο αγρότης.
Όχι ο άνθρωπος που φροντίζει μέρα νύχτα τα δέντρα του, 12 μήνες τον χρόνο, που αγωνιά για το αν θα δώσουν καρπό ή όχι, που παρακαλεί για βροχή όταν ποτίζει και απεύχεται τη χαλαζόπτωση στα κτήματά του.
Νίκος Τσερκεζίδης, Επιχειρηματίας – Τομεάρχης Περιβάλλοντος, Ενέργειας & Πολιτικής Προστασίας ΝΔ Χαλκιδικής
