Χρειάστηκαν δυόμιση χρόνια πανδημίας για να μετανιώσουμε για τις επενδύσεις μας, και αλλά τόσα χρόνια επί δύο, για να ξεχάσουμε όσα μετανιώσαμε. Και ναι, κάνουμε τα ίδια λάθη. Κανένας δεν διδάχθηκε από τον covid ότι η μονοκαλλιέργεια στην πηγή εσόδων μπορεί να αποβεί μοιραία.
Όταν ο πλανήτης χτυπήθηκε από την πανδημία και μπήκε στη ζωή μας η απαγόρευση κυκλοφορίας, τότε όλοι οι κάτοχοι ακινήτων άρχισαν να αναθεωρούν τα περί βραχυχρόνιας μίσθωσης και εύκολου κέρδους. Και οι κατεξοχήν τουριστικοί προορισμοί, όπως τα νησιά μας, ήρθαν αντιμέτωπα με το χάος της έλλειψης τουριστών.
Στη Χαλκιδική όλοι έγιναν νοσταλγοί του πρωτογενούς τομέα. Μόνο που στα χωράφια είχαν χτίσει καταλύματα. Ξαφνικά η βραχυχρόνια μίσθωση δεν είχε καμία ζήτηση λόγω της απαγόρευσης στα ταξίδια. Μόνο που τα πάγια έξοδα στα σπίτια συνέχιζαν να τρέχουν.
Κοντολογίς, όλοι συμφώνησαν ότι πρέπει να υπάρχει ένα plan B. Και τώρα προφανώς καταλαβαίνουμε πιο ήταν αυτό. Να πέσουν με τα μούτρα στο γρήγορο και (σχετικά) εύκολο κέρδος, βγάζοντας από βραχυχρόνια και μακροχρόνια μίσθωση δύο και τρεις μισθούς τον μήνα. Τελικά στο κράτος αυτό, ποιος παράγει;
Νίκος Τσερκεζίδης, Επιχειρηματίας – Τομεάρχης Περιβάλλοντος, Ενέργειας & Πολιτικής Προστασίας ΝΔ Χαλκιδικής
