Πριν από λίγο καιρό στην περιοχή της Νέας Περάμου του Δήμου Παγγαίου, ο πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας, Μάκης Ζουμπλιός ανακάλυψε ανάμεσα στα κοχύλια τα οποία μάζεψε το καλοκαίρι η κόρη του δύο ευρήματα μεγάλης ιστορικής αξίας: Δύο απολιθώματα χιλιάδων ετών (ένας γομφίος και ένα τμήμα οστού) τα οποία δηλώνουν την παρουσία του προϊστορικού βοδιού (Bos primigenius) στην περιοχή (διαβάστε εδώ το ιστορικό της τυχαίας ανακάλυψης).
Ο εντοπισμός των δυο απολιθωμάτων έγινε τυχαία στην παραλιακή ζώνη της Νέας Περάμου του Δήμου Παγγαίου Καβάλας και άμεσα υπήρξε επικοινωνία του κ. Ζουμπλιού αρχικά με το Υπουργείο Πολιτισμού και μετέπειτα με το Μουσείο Γεωλογίας-Παλαιοντολογίας-Ανθρωπολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και τη διευθύντριά του, Ευαγγελία Τσουκαλά. Τα απολιθώματα στάλθηκαν στο Μουσείο Γεωλογίας-Παλαιοντολογίας-Ανθρωπολογίας και μελετήθηκαν από την κ. Τσουκαλά και τους συνεργάτες της από όπου προέκυψαν και οι παρακάτω πληροφορίες.
Το πρωτόγονο βόδι είναι ασιατικής προέλευσης και δεν απαντάται αρτίγονο, αν και το τελευταίο θηλυκό εξαφανίστηκε μόλις το 1627, στην Πολωνία. Έζησε κατά το Πλειστόκαινο-Ολόκαινο στην Ευρώπη. Το είδος εξαφανίστηκε ως συνέπεια του κυνηγιού και εξαιτίας της απώλειας του φυσικού του περιβάλλοντος, αφού έβοσκαν μεγαλύτερα κοπάδια εξημερωμένων βοοειδών.
Η αναπαράστασή του είναι γνωστή από τα σκελετικά του κατάλοιπα, τις απεικονίσεις του σε σπήλαια της τελευταίας παγετώδους περιόδου (Lascaux Γαλλίας, Altamira Ισπανίας), τις περιγραφές του 16ου αι. και τα κλασικά κείμενα των Τάκιτου, Ιουλίου Καίσαρα και Πλινίου. Τα άγρια βόδια τρέφονταν με γρασίδι και φυτά, το χειμώνα με βελανίδια και κλαδιά από θάμνους και δέντρα. Ζούσαν σε ανοικτό περιβάλλον, στέπα, αλλά περιορίστηκαν σε έλη και ελώδη δάση όπου δεν υπήρχε ανταγωνισμός από τον βίσωνα, το άγριο άλογο κ.α. αλλά και λιγότερη πίεση από το κυνήγι.
Στην Ελλάδα, το πρωτόγονο βόδι εντοπίζεται στις παλαιοντολογικές θέσεις: Σπήλαιο Αγίου Γεωργίου Κιλκίς, Πετραλώνων (Μέσο Πλειστόκαινο), κοιλάδα Πηνειού (Θεσσαλία) και Αλιάκμονα (Μακεδονία), Μεγαλόπολη (Πελοπόννησος), Σπήλαιο Λουτρών Αλμωπίας και Κατάφυτο Δράμας και στις αρχαιολογικές θέσεις της Παλαιολιθικής και νεότερης εποχής: Αργολίδα-Φράγχθι, Αττική-Σπηλιά του Κίτσου, Θεσσαλία-Άργισσα, Ήπειρο-Ασπροχάλικο, Καπνόφυτο Δράμας κ.α.
Στην περιοχή της Καβάλας τα ευρήματα προϊστορικών θηλαστικών της Νέας Περάμου ακολουθούν αυτά που εντοπίστηκαν παλαιότερα στον Ξεριά (κοντά στη Χρυσούπολη) και ανήκουν στον αρχαϊκό ελέφαντα, στον μεγαλόκερο και σε απολιθωμένη χελώνα ηλικίας περίπου 200.000 ετών. Τα απολιθώματα δίνουν στοιχεία για το παρελθόν και τη γνώση της Φυσικής Ιστορίας μιας περιοχής σε βάθος χιλιάδων ή εκατοντάδων χιλιάδων ετών όταν επικρατούσαν ευνοϊκές συνθήκες για την επιβίωση των ζώων αυτών.
Το αμέσως επόμενο βήμα είναι η έκθεση των δειγμάτων με αντίστοιχο πληροφοριακό υλικό στα Ελληνικά και Αγγλικά με την εποπτεία του Μουσείου Γεωλογίας-Παλαιοντολογίας-Παλαιοανθρωπολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στη Νέα Πέραμο σε χώρους της Κοινότητας, όπως το παλιό Δημαρχείο Ελευθερών ή το Παλιό Τελωνείο/Γραφείο Πληροφοριών.
Η Τοπική Κοινότητα της Νέας Περάμου ευχαριστεί τη διευθύντρια του Μουσείου Γεωλογίας – Παλαιοντολογίας-Παλαιοανθρωπολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Ευαγγελία Τσουκαλά για τη μέχρι τώρα συνεργασία της και τα αποτελέσματα που έφερε και θα φέρει για την Κοινότητα, αλλά και την ευρύτερη περιοχή.
