Στα Ζερβοχώρια της Χαλκιδικής, ένα σπίτι στέκει ανάμεσα σε δύο εποχές, ενώνοντας το παλιό με το πιο πρόσφατο αρχιτεκτονικό παρελθόν. Από τη μία πλευρά, η πέτρινη τοιχοποιία, οι μικρές ξύλινες πόρτες και τα σιδερένια παράθυρα, μαρτυρούν μια εποχή που χάθηκε, ένα χωριό που άνθισε και μια κοινωνία που κάποτε ζούσε εδώ.
Από την άλλη, οι μοντέρνες παρεμβάσεις, οι νέες προσθήκες και τα μισοτελειωμένα στοιχεία, δείχνουν πως η μνήμη παλεύει να διατηρηθεί σε έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο. Το παλιό και το νέο συνυπάρχουν, δημιουργώντας ένα σκηνικό που αποτυπώνει την πορεία του χρόνου, τις αλλαγές της ζωής και την αδιάκοπη εξέλιξη της ανθρώπινης παρουσίας.
Η αρχιτεκτονική ως φορέας μνήμης, η παράδοση ως βάση του μέλλοντος. Ένα στιγμιότυπο που δεν είναι απλά ένα κτίσμα, αλλά ένας ζωντανός μάρτυρας της ιστορίας των Ζερβοχωρίων.
