«Μπορείτε να πείτε στον ταξιτζή που περιμένει έξω πως θα πρέπει να παραμείνω άλλα είκοσι λεπτά μέχρι να φύγουμε για σπίτι;»
Η ηλικιωμένη, μαυροφορεμένη, γυναίκα, πρέπει να έχει πατήσει τα 80, μόλις έχει εμβολιαστεί στο Κέντρο Υγείας ενός χωριού της Λάρισας. Κάθεται στην καρέκλα της, έξω από το δωμάτιο στο οποίο έχει γίνει ο εμβολιασμός, και ζητάει ευγενικά από τη νοσοκόμα να ειδοποιήσει τον άνθρωπο που την μετέφερε στο εμβολιαστικό κέντρο πως θα χρειαστεί λίγο ακόμα χρόνο.
Η ευγενική νοσοκόμα εκτελεί την «εντολή» της ηλικιωμένης και επιστρέφει:
«Μην ανησυχείς γιαγιά μου. Ο ταξιτζής γνώριζε τη διαδικασία, πως έπρεπε να περιμένεις για να δούμε πως όλα θα πάνε καλά», της εξηγεί η νεαρή νοσοκόμα με το χαμόγελο στα χείλη και συμπληρώνει:
«Μήπως θες να ειδοποιήσουμε και τους δικούς σου;».
Η ηλικιωμένη σοβαρεύει και απαντά με δυνατή φωνή:
«Προς Θεού, όχι! Δεν ξέρουν πως ήρθα να κάνω το εμβόλιο»
Η απάντηση της γιαγιάς προκαλεί έκπληξη όχι μόνο στη νοσοκόμα, αλλά και στα υπόλοιπα άτομα που βρίσκονται εκείνη την ώρα μέσα στη σάλα του εμβολιαστικού κέντρου.
«Τι εννοείς γιαγιά μου;», ρωτά με απορία η νοσοκόμα. «Δεν ξέρουν οι δικοί σου πως ήρθες να κάνεις το εμβόλιο;»
«Όχι. Δεν το ξέρουν. Ήρθα κρυφά», απαντά η ηλικιωμένη και τώρα όλοι όσοι βρίσκονται στο κέντρο υγείας έχουν σταματήσει κάθε άλλη συζήτηση και την κοιτάζουν στα μάτια.
«Ο γιος μου δεν ήθελε να κάνω το εμβόλιο. Φοβόταν. Δεν τον άκουσα φυσικά. Πρέπει να προστατέψω τα εγγόνια μου. Σιγά να μην καθόμουν στο σπίτι! Έτσι πήρα τηλέφωνο τον ταξιτζή και του είπα πως έπρεπε να με φέρει σήμερα εδώ. Θα τελειώσουν όλα σε λίγο, θα επιστρέψω στο σπίτι και κανείς δεν θα καταλάβει τίποτα. Θα τους το αποκαλύψω αργότερα…», εξηγεί η γιαγιά, γελώντας με την καρδιά της.
Μένω να την κοιτάζω, με ένα βλέμμα γλυκό. Μια γυναίκα τόσο μεγάλης ηλικίας, η οποία σίγουρα δεν διαθέτει πρόσβαση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν διαβάζει εφημερίδες και δεν συμμετέχει σε συζητήσεις, κατάλαβε πως το εμβόλιο για τον κορωνοϊό είναι, πρωτίστως, πράξη προσφοράς προς τους υπόλοιπους.
Θα μπορούσε αυτή η γιαγιά να ηγηθεί μιας εμβολιαστικής καμπάνιας;
Θα μπορούσε να αποτελέσει το πιο ηχηρό παράδειγμα προς όλους;
Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται συμβατικά.
Αντιλαμβάνομαι σχεδόν αμέσως πώς την ώρα που εγώ σκέφτομαι έτσι, η γιαγιά απέναντι μου δεν θα έδινε ποτέ ούτε δεκάρα για τέτοιες σκέψεις. Ίσως γιατί έχει φέρει τη ζωή στα μέτρα της. Γιατί έχει διανύσει όλη την απόσταση μέσα από κακουχίες που η δική μας γενιά αδυνατεί να καταλάβει.
Σκέφτομαι και άλλα… πολλά. Ωστόσο δεν μπορώ να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω της. Μάλλον το αντιλαμβάνεται και γυρίζει προς το μέρος μου. Με κοιτάζει στα μάτια και χαμογελάει.
Ναι, οφείλω να ομολογήσω πως αυτό ήταν ένα από τα πιο καθαρά χαμόγελα που είδα τον τελευταίο καιρό…
Πηγή: www.larissapress.gr
