Ήταν μια τέτοια νυχτιά του χιονιά σαν την χθεσινή… εδώ στην ορεινή Χαλκιδική που άκουσα από ένα σεβάσμιο γέροντα… σαν παραμύθι μια ιστορία από τα παλιά και τα γραμμένα άγραφα του τόπου που τον λέγανε Γαλάτιστα…
…εδώ λοιπόν…στα ορεινά της Χαλκιδικής στους πρόποδες του όρους Άη Λιά, στην οροσειρά του Κισσού πάνω από την πεδιάδα της Ανθεμούσας, δεσπόζει από τα χρόνια τα παλιά ο τόπος που ζει η κυρά και αρχόντισσα της Τρανής Βίγλας και του Πύργου… της περίφημης για την ομορφιά και τα νιάτα της … της μοσχαναθρεμμένης κόρης …της Γαλάτειας…
…και από ότι λένε τα θρυλούμενα …τα ξεχασμένα λόγια… ήρθαν και πέρασαν καιροί και κύλησε ο χρόνος …και ένα πρωί χάθηκε η κυρά από προσώπου γης…
και έγινε ένα με τον τόπο που αγάπησε…
του χάρισε την ομορφιά της και λάμπει σε κάθε λιθαράκι που θα διαβείς …
την καλοσύνη της την έδωσε στους αγέρηδες και έγιναν ανάσα στην φιλοξενία των ανθρώπων…
και το όνομα της το έκανε πρόσφορο στο χωριό του Πύργου, για να μη λησμονηθεί στο χώρο και το χρόνο και να την έχουν πάντα κοντά τους στις χαρές και τις λύπες…
έτσι το είπε και έτσι και έγινε η χάρη της κυράς του χωριού που ονομάζεται Γαλάτιστα…
Αυτή ήταν η ιστορία που άκουσα πριν πολλά χρόνια από τον σεβάσμιο γέροντα του χωριού… πόσο θα ήθελα να με πάει πίσω ο χρόνος… και να που έγινε… και από τύχη ξανάζησα την ιστορία… συνάντησα ξανά στο μεσοχώρι της Γαλάτιστας τον σεβάσμιο γέροντα… και ένοιωσα την Γαλάτεια μέσα από τις στιγμές που πάγωσαν στον χρόνο τα παιδιά του τόπου… η Νεολαία της Γαλάτιστας…
Οποίοι δεν ξέρουν αυτό το χωριό της ορεινής Χαλκιδικής, επιβάλλεται να το επισκεφτούν… Η ομορφιά του σε συνδυασμό με την ομορφιά του κόσμου του και τη ζεστασιά του είναι κάτι που ούτε περιγράφεται ούτε και αποτυπώνεται σε ένα κομμάτι χαρτί…παρ’ όλα αυτά η χαρά μας είναι μεγάλη όταν μας δίνεται η δυνατότητα να περιπλανηθούμε στα σοκάκια του χωριού μέσα από εικόνες που κατέγραψαν τα παιδιά αυτού του τόπου…
Το φωτογραφικό υλικό ανήκει στη Νεολαία της Γαλάτιστας
Τα λίγα λόγια ήταν της Μαίρης Στεργίου
