Η εκλογή του Ντ. Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, συνιστά μια νέα εποχή, δυστυχώς σκοτεινή και επικίνδυνη, όχι μόνο για τις ΗΠΑ , αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Γράφει ο Γιώργος Ι. Ζωγραφάκης
Την άποψη αυτή επιδεινώνει το γεγονός ότι ο Τραμπ, όχι μόνο εκλέχτηκε πανηγυρικά πρόεδρος, αλλά ότι τα πήρε όλα: Και την Προεδρία, και τη Βουλή των Αντιπροσώπων και τη Γερουσία, ανέκαθεν προπύργιο των Δημοκρατικών, πήρε επίσης και όλες τις λεγόμενες κρίσιμες πολιτείες. Είναι, δηλαδή, παντοδύναμος, δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν, αντιπολίτευση και ψήφο εμπιστοσύνης δεν έχει στην Αμερική, ο ηττημένος υποψήφιος πρόεδρος εξαφανίζεται, τίποτα δε μπορεί να ταράξει τον ύπνο του προέδρου, τουλάχιστον για τέσσερα χρόνια. Είναι αυτοδύναμος, διοικεί τη χώρα όπως θέλει, είναι αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, ασκεί μόνος του τη διπλωματία, είναι δηλαδή ουσιαστικά νόμιμος δικτάτορας. Και, όπως είναι ωμός, αδίστακτος και ικανός για όλα, κανείς δε μπορεί να ξέρει τα όριά του, τις κόκκινες γραμμές του, ειδικά σε ό,τι αφορά την ηθική της πολιτικής του, για όσους πιστεύουν ότι η πολιτική έχει ηθική.
Ύστερα, είναι και η παγκόσμια συγκυρία: Ο Πούτιν εξακολουθεί για τρίτο χρόνο έναν απαράδεκτο, επεκτατικό πόλεμο, που φέρνει τη Ρωσία να κατέχει μεγάλες εκτάσεις της Ουκρανίας -πέραν της Κριμαίας- και να έχει προκαλέσει εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και ανυπολόγιστες καταστροφές τρισεκατομμυρίων. Και ενώ όλος ο δυτικός κόσμος εναντιώθηκε σ’ αυτή την πολιτική, ο Τραμπ δήλωσε πρόσφατα πως, αν εκλεγεί, θα σταματήσει τον πόλεμο της Ουκρανίας σε μια μέρα: Δεν πρόκειται – είπε – να δώσει πλέον στην Ουκρανία ούτε ένα δολάριο! Πράγμα που σημαίνει ότι ο Πούτιν γίνεται ανενόχλητος τσάρος και ο κάθε Πούτιν μπορεί να μπουκάρει όπου θέλει, φτάνει να έχει βόμβες και κανόνια.
Ποιος, αλήθεια, μπορεί να κοντράρει τον Τραμπ; Ο ίδιος δήλωσε πως θα συναντηθεί με τον Πούτιν, τα λένε ήδη στα τηλέφωνα. Ίδιας πάστας είναι και οι δυο: Νόμιμοι δικτάτορες. Εκλέγονται και χαίρονται τα συγχαρητήρια των ηττημένων και των μικρών. Στη Μόσχα μάλιστα τους ενοχλητικούς αντιπάλους τους κλείνουν στη φυλακή, σε πολικές περιοχές, όπου πεθαίνουν γρήγορα «από φυσικά αίτια´- τι ήθελαν και πέθαιναν…
Όμως, ο Τραμπ εκλέχτηκε από κανονικές εκλογές. Βέβαια, όταν κερδίζει, οι εκλογές είναι κανονικές, όταν χάνει, κοντεύει να κάνει κίνημα κατάληψης της εξουσίας -θυμόμαστε τι έκανε στις προηγούμενες εκλογές, αν ήταν αλλού, θα τον έβαζαν φυλακή, ειρωνεύεται τα δικαστήρια δημόσια, ειρωνεύεται τα ΜΜΕ, ειρωνεύεται καθέναν που του βάζει δυσκολίες, τόσο σέβεται τους θεσμούς της ίδιας του της χώρας.
Τι θα κάνει, λοιπόν, τώρα; Ας πούμε με τα ελληνοτουρκικά. Ήδη ο Ερντογάν χαίρεται και τα λέει μαζί του. Όλους τους περιορισμούς και τους φραγμούς που του έβαλε η κυβέρνηση Μπαιντεν, αίρονται. Κατά τον Τραμπ, η Τουρκία έχει πολλά εκατομμύρια κόσμο, έχει τον δεύτερο σε μέγεθος στρατό στο ΝΑΤΟ μετά τις ΗΠΑ, αναπτύσσει πολεμική βιομηχανία και έχει έναν πρόεδρο παρόμοιο με τον Τραμπ. Άλλωστε από τους πρώτους ηγέτες που θα συναντηθεί ο Τραμπ, είναι ο Ερντογάν, που εύρισκε τα τελευταία χρόνια την πόρτα του Λευκού Οίκου κλεστή.
Τα κριτήρια του Τραμπ θα είναι τα ίδια διεθνώς: Αφού είναι Πλανητάρχης, όχι κατά γραφικό χαρακτηρισμό, αλλά στην θλιβερή πραγματικότητα, είναι παγκόσμιος ηγέτης χωρίς αντιπάλους, πράγμα που ισοδυναμεί με παγκόσμιο δικτάτορα. Αρχίζει, λοιπόν, μια 4/ετία ζοφερή, μακάρι οι χαρακτηρισμοί μου να είναι αβάσιμοι και υπερβολικοί, θα ήμουν ο πρώτος που χα χαιρόμουν. ‘Όμως, αλίμονο στις δημοκρατίες του μικρού μας κόσμου. Ένας παντοδύναμος τιμονιέρης κάθεται στο τιμόνι της μικρής μας γης. Μη γκρινιάζετε, μη μιλάτε, γιατί ο τιμονιέρης μπορεί να θυμώσει. Κι αν θυμώσει, ποιος θα τον αρνέψει;
Αλίμονο στους νέους. Και στους ρομαντικούς. Όσο για μας τα ψωμιά μας τα φάγαμε…
Γιώργος Ι. Ζωγραφάκης, συνταξιούχος
Πολύγυρος
