Το Κοινοβούλιο έχει στα χέρια του το μέλλον της παραγωγής τελικών προϊόντων φαρμακευτικής κάνναβης στην Ελλάδα. Πρόκειται, πράγματι, για μια δραστηριότητα που μπορεί να προσφέρει στη χώρα μεγάλο οικονομικό όφελος, παράλληλα με το ανθρωπιστικό, την ευχερέστερη πρόσβαση των ελλήνων ασθενών στο κατάλληλο φάρμακο, χωρίς αυτό να εισάγεται από άλλο κράτος.
Ωστόσο, οι βάσεις που τίθενται με το παρόν νομοσχέδιο είναι σαθρές και η ασάφεια κυριαρχεί. Ως γιατρός, δεν αρνούμαι την χρησιμότητα του φαρμάκου για συγκεκριμένες κατηγορίες ασθενών. Αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω το οτι εγείρονται σοβαρά ερωτήματα: Πως θα εξασφαλιστεί η τήρηση των προϋποθέσεων φύλαξης της κάθε μονάδας, ποια είναι η ζήτηση για τέτοια προϊόντα στο εξωτερικό και τι ορίζεται ως τελικό προϊόν στην εκάστοτε χώρα-προορισμό, γιατί δεν επελέγη η τακτική της παραγωγής προσυμφωνημένων ποσοτήτων και εν τέλει γιατί δεν ορίζεται συγκεκριμένος αριθμός αδειών.
Παράλληλα, προκαλεί προβληματισμό η επιλογή της κρατικιστικής κυβέρνησης να εμπιστευτεί την ιδιωτική πρωτοβουλία για το πλέον ευαίσθητο προϊόν, το ναρκωτικό που κυριαρχεί στη μαύρη αγορά.
Η πλέον συμφέρουσα λύση για το κράτος θα ήταν οι Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα, η παραγωγή τελικών προϊόντων φαρμακευτικής κάνναβης, σε συνεργασία με ιδιώτη επενδυτή. Το κράτος θα μπορούσε να διαθέσει την απαιτούμενη έκταση και να εγγυηθεί τον έλεγχο και την ασφάλεια της μονάδας, ενώ ο ιδιώτης επενδυτής, πλήρως καταρτισμένος και έμπειρος επί του αντικειμένου, να παράσχει την τεχνογνωσία, υπό την αυστηρή εποπτεία του ΕΟΦ.
Μάλιστα, ιδανικές θα ήταν εκτάσεις των αγροτικών φυλακών της χώρας, οι οποίες ούτως ή άλλως είναι φυλασσόμενες. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί οτι η ασφάλεια είναι κεφαλαιώδους σημασίας, καθώς σε ιδιωτική έκταση θα πρέπει να υπάρχει και ιδιωτική φύλαξη, η οποία εκ προοιμίου θα είναι ελλιπής και ανεπαρκής. Φυσικά, οι κρατούμενοι δεν θα πρέπει να έχουν καμία επαφή με την καλλιέργεια και την παραγωγική μονάδα.
Η μικροκαλλιέργεια των τεσσάρων στρεμμάτων δεν έχει θέση σε τέτοια εγχειρήματα και η φύλαξη των παραγόμενων τελικών προϊόντων είναι μείζονος σημασίας. Και τούτο διότι πρέπει να προστατευθεί τόσο το προϊόν, όσο και το κοινωνικό σύνολο.
Η προστασία θα ήταν πραγματική, εάν στην περίπτωση αυτή ειδικά, δεν νομοθετούσαμε με Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις ως είθισται και επιθυμεί η κυβέρνηση. Δεν είναι δυνατόν να ρυθμίζεται όλο το πλαίσιο μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου. Καλύτερη λύση θα ήταν να εκδοθεί Προεδρικό Διάταγμα, το οποίο περνά από την “κρησάρα” του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Η παραγωγή τελικών προϊόντων φαρμακευτικής κάνναβης μπορεί να είναι ιδιαιτέρως επικερδής για τη χώρα, αλλά δεν πρέπει να βασιστεί σε ένα νομοθέτημα διάτρητο. Απαιτούνται αυστηροί όροι και προϋποθέσεις, σε στέρεο νομοθετικό πλαίσιο.
