Έτσι λοιπόν σήμερα θα ταξιδέψουμε στην Poveglia της Βενετίας… ένα απομονωμένο κομμάτι γης πολύ κοντά στο Λίντο το μεγάλο νησί της πόλης των Δόγηδων.
Το μυστήριο του «στοιχειωμένου» νησιού στις ιταλικές ακτές είναι μια άσχημη φήμη όσο και ενοχλητική πραγματικότητα.
Το μικρό αυτό νησάκι δεν έχει ιδιοκτήτες και απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος.
Το νησί, σε γενικές γραμμές, δεν το πλησιάζει κανείς… Ακόμη και οι ψαράδες δεν τολμούν να ρίξουν τα δίχτυα τους στις ακτές, με το φόβο της συλλογής ανθρώπινων οστών!
Για να το επισκεφτεί κανείς σήμερα – όπως λένε οι ντόπιοι -πρέπει να έχει γερό στομάχι με αυτά που θα δει.
Αρχικά πρέπει να πάρετε έγκριση, ειδάλλως, πρέπει να πληρώσετε ντόπιους που θα σας μεταφέρουν στο σημείο χωρίς άδεια.
Πατώντας το πόδι σας στο νησάκι θα δείτε απανθρακωμένα λείψανα νεκρών που έχουν δημιουργήσει ένα παχύ στρώμα κολλώδους τέφρας.
Η Poveglia χρησιμοποιούνταν ως κλινική στο ξέσπασμα του “Μαύρου θανάτου”, της πανούκλας. Όταν η μαύρη πανώλη κτύπησε την Ευρώπη, η Βενετία αντιμετώπισε τεράστιο πρόβλημα με τα πτώματα.
Ο αριθμός των θυμάτων αυξανόταν με τέτοιο ρυθμό που δεν προλάβαιναν να θάψουν τους νεκρούς με αποτέλεσμα οι εστίες μόλυνσης να μεγαλώνουν και η επιδημία να εξαπλώνεται ακόμα πιο γρήγορα.
Η Poveglia πωλήθηκε το 1960 από το ιταλικό κράτος σε έναν ιδιώτη, ο οποίος έζησε εκεί για πολύ λίγο και σύντομα το εγκατέλειψε. Πιο πρόσφατα έγινε γνωστό ότι μία οικογένεια αγόρασε εκ νέου το νησί προκειμένου να το μετατρέψει σε καλοκαιρινό θέρετρο.
Μάταια, όμως. Μία νύχτα κατάφεραν να μείνουν, όχι παραπάνω!
Αργότερα έγινε γνωστό ότι στο πρόσωπο της κόρης τους υπήρχε μια πληγή που χρειάστηκε 20 ραφές.
Πολλά έχουν ειπωθεί για το νησί αυτό και άλλα τόσα παραμένουν ανεξήγητα μέχρι σήμερα, με τη χειρότερη μοίρα να φαίνεται να το ακολουθεί για αιώνες, καθιστώντας το ως ένα από τα πλέον τρομακτικά μέρη στον πλανήτη.
Στοιχειωμένο ή όχι το νησί έχει μακρά ιστορία, που ξεκινά από τη ρωμαϊκή εποχή, όταν χρησιμοποιήθηκε ως χώρος διαμονής αρχικά και ταφής στη συνέχεια για όσους είχαν προσβληθεί από πανούκλα. Κατά την περίοδο, μάλιστα, του «Μαύρου Θανάτου» στην Ιταλία πολλοί άνθρωποι που εμφάνισαν κάποια συμπτώματα στάλθηκαν εκεί και κάηκαν ζωντανοί.
Στο νησί έχασαν τη ζωή τους περίπου 160.000 άνθρωποι. Κάηκαν εκεί κατά τη διάρκεια αυτής της μαύρης αυτής περιόδου.
Οι ακτές του μικρού νησιού είναι γεμάτες από απομεινάρια ανθρώπινων οστών. Ακόμα και οι ντόπιοι ψαράδες φοβούνται το νησί καθώς δεν τολμούν ακόμα και να ρίξουν τα δίχτυα τους με το φόβο ότι θα ψαρέψουν ανθρώπινα οστά.
Το νοσοκομείο
Το 1922 κατασκευάστηκε εκεί ψυχιατρική κλινική. Ο επικεφαλής γιατρός βασάνισε και σφαγίασε πολλούς ασθενείς του πριν τρελαθεί και αυτοκτονήσει. Ενώ οι γιατροί και οι νοσοκόμες δεν παρατήρησαν τίποτα ασυνήθιστο, οι άρρωστοι συχνά ανέφεραν εμφανίσεις φαντασμάτων (θυμάτων της πανούκλας), ήχους από βασανισμούς αλλά και ουρλιαχτά μέσα στη νύχτα.
Τον τελευταίο καιρό, ένα κομμάτι του νησιού δόθηκε για αμπελοκαλλιέργεια με σκοπό την παραγωγή κρασιού. Αυτό το κομμάτι καλλιεργείται με ειδική άδεια μόνο τη μέρα.
Το πνεύμα του, σύμφωνα με τους θρύλους, είναι αυτό που στοιχειώνει σήμερα το νησί προκαλώντας φόβο και τρόμο στους κατοίκους των παρακείμενων περιοχών.
Όποια πάντως κι αν είναι η αλήθεια, το νησί έχει εγκαταλειφθεί πλήρως, με ερείπια και μισογκρεμισμένα σπίτια να θυμίζουν ότι κάποτε εδώ υπήρχε ζωή.
Οι εικόνες του νησιού από μακριά θυμίζουν ειδυλλιακή τοποθεσία, αλλά…
*Επιμέλεια ύλης: συντακτική ομάδα» Χαλκιδική Πολιτική»
Πηγή video-Φώτο & κείμενα: The Telegraph- Huffington Post
