Δεν χρειάζεται να απομακρυνθεί κανείς πολύ από τους οικισμούς για να διαπιστώσει ότι κάτι αλλάζει ριζικά στο τοπίο της Χαλκιδικής.
Φωτοβολταϊκά πάρκα ξεφυτρώνουν σαν μια νέα μορφή «καλλιέργειας», καταλαμβάνοντας εκτάσεις που μέχρι πρότινος ήταν δάσος, χωράφια ή ακαλλιέργητη φύση. Και τις τελευταίες ημέρες, ήρθε να προστεθεί και η τοποθέτηση ανεμογεννητριών.
Kάτοικοι ανησυχούν, άλλοι αντιδρούν ενεργά, ενώ δεν λείπουν κι εκείνοι που στέκονται αδιάφοροι ή περιμένουν να δουν τι θα προκύψει. Σε κάθε περίπτωση, η αλλαγή είναι ορατή – και το ζήτημα δεν είναι απλώς περιβαλλοντικό ή ενεργειακό, είναι βαθιά κοινωνικό και πολιτισμικό.
Η ενεργειακή μετάβαση είναι αναγκαία, αλλά ο τρόπος με τον οποίο γίνεται πρέπει να συνυπολογίζει τις τοπικές κοινωνίες, την αισθητική του τοπίου, την ιστορική και τουριστική ταυτότητα κάθε περιοχής και –πάνω απ’ όλα– τις επόμενες γενιές. Δεν αρκεί να μιλάμε μόνο για πράσινη ενέργεια αν δεν υπάρχει διάλογος, επαρκής ενημέρωση και ουσιαστική διαβούλευση.
Hπολιτεία οφείλει να ενημερώνει ξεκάθαρα και υπεύθυνα για το “αύριο” που ξημερώνει. Τι σχεδιάζεται; Τι επιπτώσεις θα έχει στο περιβάλλον, στον τουρισμό, στην τοπική ζωή; Τι θα αφήσουμε πίσω μας στις νέες γενιές;
Σε κάθε δημόσια διαβούλευση, σε κάθε σχεδιασμό, είναι αναγκαίο να υπάρχει εκπρόσωπος της Πολιτείας. Όχι τυπικά, αλλά ουσιαστικά. Μόνο έτσι η πρόοδος μπορεί να είναι συλλογική και το μέλλον βιώσιμο.
