Η Θεατρική Ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου “Η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ” παρουσιάζει την θεατρική παράσταση “Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε” του Λουίτζι Πιραντέλο το Σάββατο 6 Οκτωβρίου, στις 9.00 το βράδυ, στο Δημοτικό Θέατρο Πολυγύρου.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Παπαδόπουλος
Σκηνογραφία: Λυδία Ανεστοπούλου
Μουσική επένδυση: Λυδία Ανεστοπούλου-Γρηγόρης Παπαδόπουλος
Κατασκευή σκηνικών: Χρήστος Ανεστόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Αναστασία Βαμβακίδου
Βίντεο: Μαίρη Παπαδοπούλου
Αφίσα- πρόγραμμα: Βαγγέλης Κατσαρίνης & Μαίρη Παπαδοπούλου
Μακιγιάζ-χτένισμα: Αναστασία Σαμαρά
Βιντεοσκόπηση παράστασης: Τάσος Τσιμικλής
Φωτογράφιση παράστασης: Βαγγέλης Κατσαρίνης
Παίζουν οι: (με σειρά εμφάνισης)
Αλμπέρτα Λαουντίζι Δήμητρα Πετκοπούλου
Αμαλία Αγκάτσι Αλεξάνδρα Πετκοπούλου
Ντίνα Αγκάτσι Μαρία Γιαγούρη
Υπηρέτης Βασίλης Γιαγούρης
κος Σιρέλλι Μάκης Ποτίογλου
κα Σιρέλλι Μαρία Βασιλικού
κα Τσίνι Λεμονιά Σπανού
κος Αγκάτσι Γιάννης Σερέτης
κα Φρόλα Στέλλα Τσιάλα
κος Πόνζα Δημήτρης Γαλάνης
Αστυνόμος Τσεντούρι Δημήτρης Κώνστας
κα Νέννι Έρη Ασσέρ
Νομάρχης Αναστασία Βαμβακίδου
κα Πόνζα Κατερίνα Σταμπουλή
Η Θεατρική Ομάδα του ΠΣ «Η ΚΑΣΑΝΔΡΑ» αποτελείται από ερασιτέχνες που αγαπούν το Θέατρο και αφιερώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους με πολύ αγάπη και μεράκι, ανεβάζοντας εδώ και 14 χρόνια αξιόλογες παραστάσεις, τις οποίες έχει αγαπήσει το κοινό της Κασσάνδρας και όχι μόνο.
Λίγα λόγια για το έργο
Ο καινούριος γραμματέας της νομαρχίας έχει μετακομίσει με τη γυναίκα του και την πεθερά του στην πόλη μας. Ο τρόπος ζωής του με τις δύο γυναίκες προκαλεί υποψίες και εξάπτει τη φαντασία της αργόσχολης αστικής κοινωνίας. Στην αναζήτηση της αλήθειας για τη σχέση των τριών ξένων επιστρατεύονται οι αρχές της πόλης. Όταν ο ίδιος και η πεθερά του καλούνται για εξηγήσεις, οι απαντήσεις περιπλέκουν το μυστήριο, αφού ο καθένας έχει τη δική του εκδοχή για την πραγματικότητα. Ποιος θα δώσει τη λύση στο μυστήριο? Ποια είναι η αλήθεια?
Λουίτζι Πιραντέλο – Βιογραφία
Ο Λουίτζι Πιραντέλλο (1867-1936), πεζογράφος και ίσως ο σημαντικότερος σύγχρονος ιταλός θεατρικός συγγραφέας, γεννήθηκε στο Αγκριτζέντο της Σικελίας, τον αρχαίο Ακράγαντα.
Ο ίδιος, μάλιστα, ισχυριζόταν ότι είναι ελληνικής καταγωγής και ότι το επίθετό του είναι παραφθορά του ελληνικού Πυράγγελος. Σπούδασε νομικά, φιλολογία και γλωσσολογία στα πανεπιστήμια του Παλέρμο, της Ρώμης και της Βόννης και δίδαξε ως καθηγητής ιταλικής φιλολογίας στο ανώτατο ινστιτούτο της ιταλικής πρωτεύουσας. Στη Ρώμη ο Πιραντέλο συνεργάστηκε με λογοτεχνικά περιοδικά. δημοσιεύοντας ποιήματα και πεζογραφήματά του. Η πρώτη του ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 1899.
Η οικονομική καταστροφή του πατέρα του όμως, το 1903, τον ανάγκασε να αποδυθεί σε σκληρό αγώνα επιβίωσης ο οποίος τον έφερε στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα έγραψε το κυριότερο μυθιστόρημά του, “Ο μακαρίτης Ματία Πασκάλ” (1904), που η απήχησή του τον επέβαλε σαν πεζογράφο. Ακολούθησαν τα έργα “Οι γέροι και οι νέοι” (1909), “Τερτσέτι” (1912), “Η τράπουλα” (1915), κ.ά. Εκείνο όμως που έμελλε να τον κάνει διάσημο σε όλο τον κόσμο ήταν το θεατρικό του έργο, το πρώτο μέρος του οποίου συνέθεσε και πάλι σε μια οδυνηρή εποχή γι’ αυτόν, εξαιτίας του θανάτου της μητέρας του και της διανοητικής αρρώστιας της γυναίκας του.
Τα κυριότερα θεατρικά έργα του, με τα οποία αποκρυσταλλώθηκε το ύφος γνωστό ως “πιραντελλισμός”, είναι: “Έτσι είναι (αν έτσι νομίζετε)”, 1917, “Η ηδονή της τιμιότητας”, 1917, “Όλα σε καλό”, 1920, “Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα”, 1921, “Να ντύσουμε τους γυμνούς”, 1922, “Απόψε αυτοσχεδιάζουμε”, 1930, κ.ά. Το 1934 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Πέθανε στη Ρώμη, το 1936.
Αντί σκηνοθετικού σημειώματος:
“Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις
δεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις.
Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάω
αν σ’ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι,
αν σου μιλήσει μια λέξη μου
σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι –
Θ’ αναγνωρίσεις τ’ άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;
Θα βρεις τις πατημασιές μου μες σε μυριάδες χνάρια;
Θα ξεχωρίσεις την κίνησή μου μες τη ροή του πλήθους;
Είμαι κι ό,τι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι –
τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες
πράξεις, οι πεθαμένες σκέψεις
γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου.
Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα –
μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.
Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω-
γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν.
Μη με γυρέψεις αλλού
μονάχα εδώ να με γυρέψεις
μόνο σε μένα.”
Τίτος Πατρίκιος
