Τα τελευταία εικοσιτετράωρα του έτους συνηθίζουμε να κάνουμε τον απολογισμό μας για στόχους που επετεύχθησαν ή όχι τη χρονιά που φεύγει. Ως ελληνική κοινωνία βρισκόμαστε μπροστά σ’ έναν θλιβερό απολογισμό για το 2024- 15 καταγεγραμμένες γυναικοκτονίες. Γυναικοκτονίες που αφορούν ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, που δεν έχουν ηλικιακή “προτίμηση” καθώς τα θύματα ήταν από 11 έως 87 ετών, που δεν αφορούσαν μόνο γυναίκες που διατηρούσαν σχέση με τον κακοποιητή τους αλλά και γυναίκες που τον είχαν καταγγείλει και εγκαταλείψει.
Οι περισσότερες από αυτές τις υποθέσεις μας κάνουν να αμφιβάλλουμε για την αποτελεσματικότητα των μέτρων που ήδη εφαρμόζονται- όταν αυτά εφαρμόζονται- όπως είναι το panic button και τα ασφαλιστικά μέτρα. Οι δράστες σε πολλές περιπτώσεις είχαν καταγγελθεί στο παρελθόν για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας αλλά είχαν αφεθεί ανενόχλητοι να κλιμακώσουν τη δράση τους και να φτάσουν στη γυναικοκτονια. Η δολοφονία της Κυριακής από τον πρώην σύντροφό της έξω από το Α.Τ. Αγίων Αναργύρων όπου είχε καταφύγει για να αναζητήσει προστασία τον Απρίλη του 2024 αποτελεί πιθανότατα την πιο τρανταχτή απόδειξη της ανεπάρκειας του ισχύοντος συστήματος για την προστασία των θυμάτων.
Για τις αιτίες του φαινομένου δεν έχουμε παρακολουθήσει κάποια επισταμένη και σοβαρή συζήτηση από την Επίσημη Πολιτεία. Τα στερεότυπα που εξακολουθούν να αναπαραγονται και που θεωρούν τη γυναίκα ιδιοκτησία του άντρα πατέρα ή συζύγου, τα ΜΜΕ με τη συνεχή αναπαραγωγή της βίας, το Internet και τα Social Media με τον καταιγισμό των πληροφοριών τις οποίες ο χρήστης δεν μπορεί να κρίνει και να φιλτράρει, σίγουρα συμβάλλουν στην έξαρση των γυναικοκτονιων. Το εκπαιδευτικό σύστημα που εδώ και δεκαετίες υποβαθμιζεται και η οικονομική κρίση που βαθαίνει ίσως συγκαταλέγονται στις βαθύτερες αιτίες.
Αφανή θύματα των γυναικοκτονιων είναι τα παιδιά που στην καλύτερη περίπτωση θα μεγαλώσουν με τις γιαγιάδες και τους παππούδες και στην χειρότερη θα παραμένουν επ’ αόριστον σε Δημόσια Νοσοκομεία αφού οι κρατικές δομές φιλοξενίας είναι σχεδόν ανύπαρκτες.
Η νομική κατοχύρωση του όρου “γυναικοκτονια”, η αύξηση της χρηματοδότησης των κρατικών δομών φιλοξενίας και στήριξης των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας, η επαρκής στελέχωση και εκπαίδευση του προσωπικού της ΕΛ.ΑΣ και ένα εκπαιδευτικό σύστημα προσανατολισμενο στην ενσυναίσθηση είναι επιτακτική ανάγκη να γίνουν άμεσα.
Κότσιαρη Ελευθερία,
Μέλος του Κινήματος Δημοκρατίας Χαλκιδικής, Τραπεζικός Υπάλληλος
