Δυνατή, αεικίνητη, γεμάτη πάθος για τη ζωή, τα κορίτσια της και το βόλεϊ. Μαχήτρια μέχρι τέλους. Αυτή ήταν η Χρυσούλα Κατριλιώτη.
Αθλήτρια του βόλεϊ, γυμνάστρια και εν τέλει προπονήτρια της ομάδας Κορασίδων, η Χρυσούλα, πέραν των γνώσεων που μεταλαμπάδευσε και της καθοδήγησης που πρόσφερε στις αθλήτριές της, έγινε η μητέρα και η φίλη που τις στήριζε μέσα και έξω από το γήπεδο.
Για 15 ολόκληρα χρόνια βρισκόταν στις επάλξεις, ακόμη και κατά τη διάρκεια της νόσησής της από καρκίνο του μαστού, καθώς -όπως λένε οι δύο συνοδοιπόροι της στον Παναθλητικό Όμιλο Μουδανιών- δεν μπορούσε να λείψει από το βασίλειό της.
Δυστυχώς, έπειτα από μία γενναία μάχη με τον καρκίνο, η Χρυσούλα «έφυγε» σε ηλικία μόλις 36 ετών.
Οι Μανώλης Ροδοβίτης και Ευγενία Πάνκου, προπονητές Παίδων και Γυναικών αντίστοιχα, μιλούν στο XalkidikiPolitiki για την «ψυχή» του βόλεϊ στα Μουδανιά, την αγαπημένη τους Χρυσούλα Κατριλιώτη.
«Έδινε τα πάντα για τα κορίτσια της»»
«Ξεκίνησε πριν 12 χρόνια, περίπου στα 22 της, ως βοηθός προπονητή στην ομάδα και από την επόμενη χρονιά έγινε βασική προπονήτρια των ακαδημιών. Τότε δεν είχαμε πολλά παιδιά. Την επόμενη χρονιά, το 2009, ήρθα στην ομάδα και έτσι γνωριστήκαμε και συνεργαστήκαμε», αναφέρει αρχικά ο κ. Ροδοβίτης για την πρώτη γνωριμία τους.
Όπως επισημαίνει, «ήταν μία κοπέλα με τρομερή ενέργεια. Αγαπούσε πάρα πολύ αυτό που έκανε και είχε πάρα πολύ καλή χημεία με όλα τα παιδιά. Ειδικά στις αγωνιστικές ομάδες που είχε στις Παγκορασίδες έδινε τα πάντα. Ήταν όλη την ημέρα μέσα στο γήπεδο. Ήταν πολύ δεμένη με τα κορίτσια της», τονίζοντας πως για 15 χρόνια ο Σύλλογος μεγάλωνε όλο και περισσότερο.
«Φτάσαμε να έχουμε κοντά στα 300 παιδιά σε όλο τον Σύλλογο. Ήρθε και η Ευγενία Πάνκου και πια γνώριζαν στα Μουδανιά πως οι τρεις μας “τρέχουμε” το βόλεϊ στην περιοχή. Κάναμε πολλές δράσεις μαζί. Πηγαίναμε τα παιδιά beach volley τα καλοκαίρια, κάναμε διάφορες φιλανθρωπικές δράσεις, πηγαίναμε σε διάφορα τουρνουά, κάναμε δράσεις ανακύκλωσης. Ήταν μία πολύ δραστήρια ομάδα», σημειώνει.
«Το τελευταίο παιχνίδι της ήταν λιγότερο από δύο εβδομάδες πριν το θάνατό της»
Δυστυχώς, μερικά χρόνια αργότερα η Χρυσούλα «χτυπήθηκε» από τον καρκίνο, όμως παρέμεινε παρούσα μέχρι την τελευταία στιγμή.
«Πολύ γρήγορα ξεκίνησε τις θεραπείες, αλλά δεν σταμάτησε τις προπονήσεις. Ήταν εκεί. Προσπαθούσαμε όλοι να της βγάλουμε ένα φορτίο, να είναι πιο χαλαρή για να μην έχει τόσα πολλά. Παρόλα αυτά δεν άφηνε τα αγωνιστικά της τμήματα. Παράλληλα είχε γίνει και μαμά. Η κόρη της σήμερα είναι 10 χρονών».
Όπως προσθέτει, ακόμη και τη χρονιά που έφυγε, δεν άφησε καθόλου το αγωνιστικό τμήμα, προπονώντας προσωπικά, την ομάδα σε όλους τους αγώνες.
«Το τελευταίο παιχνίδι ήταν λιγότερο από δύο εβδομάδες πριν το θάνατό της. Ήθελε να είναι δίπλα στα κορίτσια στους κρίσιμους αγώνες πριν το τέλος του πρωταθλήματος. Την αγαπούσαν πάρα πολύ οι αθλήτριές της και αυτό φάνηκε και στο τουρνουά στη μνήμη της, στο οποίο ήρθαν παιδιά που τα προπονούσε πάνω από 10 χρόνια πριν. Πολλά παιδιά την βλέπουν σαν μαμά, σαν πολύ καλή φίλη», συμπληρώνει ο ίδιος.
«Δεν ήταν απλώς μια προπονήτρια, ήταν η ψυχή»
Όσον αφορά τη σύλληψη της ιδέας για τη διοργάνωση του τουρνουά βόλεϊ «Χρυσούλα Κατριλιώτη», υπογραμμίζει πως, «όταν έχεις έναν άνθρωπο που έχει προσφέρει τόσα πολλά στο βόλεϊ στα Μουδανιά, είναι λογικό να θέλεις και να τον τιμήσεις. Πρώτα απ’ όλα η Ευγενία και εγώ που διαχειριζόμαστε, πλέον, την ομάδα, όσοι είναι από πίσω, καθώς και οι γονείς των παιδιών αισθανόμαστε υποχρέωση να το κάνουμε αυτό. Και απέναντι στην οικογένειά της και στην κόρη της. Θέλουμε να το κρατήσουμε για πάρα πολλά χρόνια ώστε να τη θυμούνται όλοι».
«Δεν ήταν απλώς μια προπονήτρια. Ήταν η ψυχή. Έτρεχε για όλα. Ήταν έφορος, μετέφερε τα κορίτσια που δεν είχαν μέσο μετακίνησης. Έκανε έργο. Δεν έβλεπε τα παιδιά μόνο σαν αθλήτριες», αναφέρει ο προπονητής για το έργο που επιτέλεσε η Χρυσούλα και προσθέτει για τον χαμό της πως, «έχει περάσει μόλις ένας χρόνος και κάτι. Δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη. Είναι δύσκολο να βρεις ανθρώπους να συνεργαστείς τόσο όμορφα όσο συνεργαζόμασταν με τη Χρυσούλα. Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμασταν στο ίδιο μήκος κύματος και οι τρεις. Τώρα λείπει ένα μεγάλο κομμάτι. Αλλά είναι σαν να υπάρχει, σαν να την ακούμε και να ξέρουμε τι θέλει. Οπότε συνεχίζουμε το όραμά της κατά κάποιον τρόπο και με αυτό το τουρνουά».
Η αγάπη και ο σεβασμός από τις άλλες ομάδες
Παράλληλα, ο κ. Ροδοβίτης μιλά για την αγάπη που δέχεται η Χρυσούλα -ακόμη και από αντίπαλες ομάδες και προπονητές- και θυμάται τον αγώνα για το Final 4 Παίδων λίγες ημέρες μετά τον θάνατό της.
«Μόλις είχε φύγει και εμείς παίζαμε στο Final 4 Παίδων. Είπα πως δεν μπορούμε να παίξουμε, ότι είμαστε κομμάτια. Η διοργάνωση αναβλήθηκε. Δέχθηκαν όλες οι ομάδες και η Ομοσπονδία να αναβληθεί και να γίνει μετά από δύο εβδομάδες. Ήταν πολύ αγαπητή και σεβαστή από όλους».
«Για εμένα η παρουσία της είναι πάντα στο γήπεδο – Ήταν το βασίλειό της»
Από την πλευρά της η Ευγενία Πάνκου, σημειώνει πως ακόμη δεν έχει αποδεχθεί τον θάνατό της.
«Για εμένα η παρουσία της είναι πάντα στο γήπεδο. Πολλές φορές όταν έχω κάτι στο μυαλό μου λέω: ”Αχ να ρωτήσω τη Χρυσούλα” και μετά θυμάμαι», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Η γνωριμία των 2 γυναικών συνέβη όταν η κ. Πάνκου ανέλαβε ως προπονήτρια Γυναικών της ομάδας βόλεϊ του ΠΟΜ, τη σεζόν 2012-2013.
«Δουλεύαμε μαζί το κομμάτι των κοριτσιών. Το μεγαλύτερο όγκο στα αναπτυξιακά τον είχε εκείνη. Ήταν ένα παιδί που ήταν σε όλα του υπέροχο. Το γήπεδο ήταν το βασίλειό της. Μεταμορφωνόταν μέσα σε αυτό. Είχε έναν υπέροχο τρόπο να διαχειρίζεται τα παιδιά. Ήταν πάρα πολύ εργατική, πάρα πολύ καλή στη δουλειά της. Δεν γινόταν να μην την αγαπήσουν οι αθλήτριές της. Ως συνάδελφος την θαυμάζω και την εκτιμώ και προσωπικά έχω πάρει πολλά από τη Χρυσούλα», σημειώνει μεταξύ άλλων για την εκλιπούσα συνάδελφό της.
«Όταν την έβλεπες μέσα στο γήπεδο έλεγες ότι είναι η αρχηγός του γηπέδου»
Μιλώντας για τις τελευταίες ημέρες, λίγο πριν χάσει τη μάχη με τη ζωή η Χρυσούλα, η κ. Πάνκου, αναφέρει πως «προς το τέλος, όταν δεν ήταν πια καλά, αναπληρώναμε εμείς τις προπονήσεις ή οτιδήποτε άλλο. Έρχεται ένας αγώνας και εμείς γνωρίζουμε ότι δεν είναι καλά. Της λέω “κάτσε σπίτι και θα πάω εγώ. Μην στεναχωριέσαι”. “Όχι, σε παρακαλώ. Σας έχω ζορίσει πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Καλά είμαι, θα πάω”, μου απάντησε. Για τέτοια αξιοπρέπεια μιλάμε. Σκεφτόταν τους πάντες. Δεν ήθελε να τα παρατήσει με τίποτα. Από το γήπεδο έπαιρνε ζωή. Δεν παραπονέθηκε ποτέ για την υγεία της», ενώ υπογραμμίζει πως η ίδια δεν ήθελε να επικοινωνεί το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε «όχι για να το κρύψει, αλλά επειδή δεν ήθελε να παραπονιέται. Δεν άφηνε σε κανέναν να του περάσει από το μυαλό να τη λυπηθεί. Ήταν σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Ήταν τόσο δυνατή».
«Όταν την έβλεπες έξω έβλεπες μια πανέμορφη, πολύ γλυκιά κοπέλα. Όταν την έβλεπες μέσα στο γήπεδο έλεγες ότι είναι η αρχηγός του γηπέδου», καταλήγει εμφανώς συγκινημένη η κ. Πάνκου.
«Ο αθλητισμός είναι ”μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα”»
Σε ερώτηση αναφορικά με την σύλληψη της ιδέας για τη δημιουργία του Τουρνουά, η ίδια δηλώνει πως σκοπός είναι να παραμείνει για πάντα ζωντανή η μνήμη της.
«Θέλουμε να μεταδώσουμε όλα αυτά τα νοήματα που θέλει να περάσει ο αθλητισμός. Το να βοηθούμε μέσα από αυτές τις καταστάσεις όσο μπορούμε με όσα χρήματα μαζεύουμε. Φέτος στηρίξαμε το Άλμα Ζωής, τις γυναίκες που υποφέρουν από τον καρκίνο του μαστού. Θέλουμε να να ευαισθητοποιήσουμε ακόμη παραπάνω στο να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον στις δύσκολες στιγμές. Αυτό είναι και ένα από τα μηνύματα του αθλητισμού. Αθλητισμός δεν είναι μόνο να παίρνεις τίτλους και πρωταθλήματα. Είναι και το ”Μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα”. Αυτό είναι το πιο σημαντικό», τονίζει.
